De heilige Micheas was celmonnik van de heilige Sergios van Radonesj; daardoor was hij ook getuige van de verschijning van de heilige Moeder Gods met de heilige apostelen Petros en Joannes aan de vereerde Vader. Micheas is gestorven in 1385.

De heilige Grootmartelares lrene (lrina) was de dochter van Likinios, hoofd van de stad Magido op de Balkan. Door de apostel Timotheos had zij Christus leren kennen, en vol enthousiasme had zij zich aan Hem toegewijd. Zij poogde ook haar ouders tot inzicht te brengen, maar haar woedende vader slingerde haar onder de hoeven van een aanstormende kudde wilde paarden. Deze stoven uiteen om lrene te ontwijken en vertrapten daarbij Likinios. Op het gebed van zijn dochter keerde hij echter tot het leven terug. Hij kwam tot het geloof met heel zijn huis, en met vele anderen die van het beschreven voorval getuige waren geweest.
Likinios deed afstand van het ambt. Onder zijn opvolger werd lrene gearresteerd en aan dodelijke folteringen onderworpen. Maar slangen beten haar niet, en ingenieus uitgedachte foltermachines weigerden dienst op zulk een overtuigende wijze, dat de beul zich liet dopen, evenals een menigte heidenen.

De heilige Adrianos van het Monza-klooster was monnik geweest in het woestijnklooster van de heilige Paulos van Obnora. ln zijn jeugd had hij een droom gehad van een heilige plaats tussen twee rivieren, met een hermitage en een kerk. Hij had deze droom nooit vergeten en deze ook verteld aan zijn medemonnik, de archimandriet Pafnutios, later bisschop van Krutitski. Zij baden samen vurig om deze plaats te mogen vinden.
Op een nacht, terwijl hij nog niet naar bed was, zag Pafnutios vanuit zijn venster het oosten oplichten, alsof de morgen aanbrak‚ en in het aarzelende licht zag hij een kerk met koepels en kruisen. Nauwelijks had hij zich neergelegd om te gaan slapen, toen hij iemand voor zich zag die zei: “Stuur je vriend Adrianos naar de plaats die je zojuist gezien hebt. Daar zal hij een monnik ontmoeten. Maar die plaats is niet voor jou bestemd.”
Dit gebeurde: Adrianos trok naar het Oosten en vond daar de landtong aan de Monza. Er kwam ook een hem onbekende pelgrim, die hem hielp om het klooster van de grond te krijgen. Deze bleek later te zijn de heilige Therapont van Monza, een leerling van de heilige Basilios‚ de Dwaas om Christus te Moskou. en die zelf een woestijnbewoner geworden was, vergevorderd in het geestelijk gebed.
Zo stichtte Adrianos het klooster van de verkondiging aan de Moeder Gods, aan de Monzarivier, in de streek van Kostroma‚ zijn geboorteplaats. Daar is hij ook gestorven in 1610.

Gedachtenis van de vinding van de relieken van de heilige Jakobos, hegoumen van Zeleznoborov.

De heilige Maximos, bisschop van Jeruzalem, was een der slachtoffers van de vervolging van Maximiaan. Hij had nog maar één oog en was halfzijdig verlamd door de martelingen, maar zijn geestkracht was er niet door verminderd. Tijdens de onduidelijke toestanden die in het leven geroepen waren door het opdringende arianisme had hij, op uitnodiging van zijn vriend Eusebios van Caesarea‚ de beroemde geschiedschrijver, en de andere Eusebios van Nikomedië, de veroordeling van Athanasios ondertekend. Maar het duurde niet lang voor hij ontdekte waar de waarheid in deze discussie lag. Hij weigerde daarom verder deel te nemen aan de door de Arianen georganiseerde synodes; en in het Concilie van Jeruzalem, in 349, ondertekende hij als eerste de erkenning van Athanasios. Maximos is gestorven in 358.

De heilige Sardos (Sacerdotus), bisschop van Limoges van 711 tot 720. Toen hij zijn einde voelde naderen, ging hij op weg naar de abdij van Calabrië, waar hij eerst monnik was geweest om daar rustig te sterven, Hij kon zijn doel echter niet meer bereiken, want hij stierf onderweg.

De heilige Hilarion, bisschop van Arles, was geboren in 401 en genoot een eerste klas opvoeding. Hij blonk bijzonder uit in de filosofie en de welsprekendheid. Maar tegelijk had hij toch een verlangen naar een meer geestelijk gericht leven. Hij was een neef van de heilige Honoratus van Arles, de stichter van de beroemde abdij van Lerins. Hilarion beschrijft hoe de oude Honoratus speciaal voor hem zijn eiland verlaten had en hem kwam opzoeken.
Hij poogde mij over te halen mezelf eveneens te wijden aan de redding van mijn ziel. Telkens weer omhelsde hij mij met tedere genegenheid, en hij was in tranen omdat hij zag hoezeer ik mijn hart tegen hem verhardde. Het was een onzalige overwinning die mij stand deed houden tegen zijn overredingskracht. Honoratus ging weg en verklaarde dat hij van God wel zou verkrijgen wat ik hem weigerde. De zaak liet mij niet los en ik werd heen en weer geslingerd tussen twee tegenovergestelde verlangens. Aan de ene kant zag ik hoe God mij riep tot het harde leven van zelfverloochening; aan de andere kant was er het vooruitzicht van een loopbaan in de wereld met allerlei mogelijkheden van genietingen. Telkens dacht ik een besluit genomen te hebben, maar dan kwam ik er weer op terug; maar tenslotte overwon Jezus Christus in mij.
Toen hij drie dagen later zijn besluit genomen had, wilde hij het ook volkomen ten uitvoer brengen. Hilarion verkocht zijn landgoederen aan zijn broer, verdeelde de opbrengst onder de armen, en ging naar Lerins om zich onder de leiding te stellen van Honoratus. Niet lang daarna werd deze in 426 tot bisschop gekozen van Arles en hij riep Hilarion om hem te helpen. Deze kreeg echter zulk een heimwee naar de zojuist pas ontdekte geestelijke rust van Lerins, dat hij na korte tijd daarheen terugkeerde. Met vreugde werd hij binnengehaald door de andere monniken, een groot geluksgevoel doorstroomde hem door al die blijken van genegenheid.
Toch gaf hij gevolg aan een hernieuwde oproep van Honoratus, en nu bleef hij bij hem tot aan diens dood, twee of drie jaar later. Opnieuw ging Hilarion op weg naar Lerins, maar een delegatie uit Arles haalde hem in en bracht hem naar de stad terug.
Hoewel de slechts 29-jarige Hilarion zich verzette, werd hij eenstemmig gekozen tot opvolger. Hij handhaafde zijn monastieke levenswijze en besteedde aan zichzelf alleen maar het allernoodzakelijkste. Zomer en winter droeg hij dezelfde kleding. Hij had vaste uren voor handenarbeid, gebed en nachtwaken. Het handwerk verrichtte hij om geld te verdienen en op die manier persoonlijke aalmoezen te kunnen geven aan de armen. Hij reisde uitsluitend te voet en liet zich nooit meeslepen door enig ongeduld. Hij was een bijzonder begaafd prediker, en zonder moeite paste hij zijn stijl aan bij het gehoor waarvoor hij sprak. Maar zowel in elegante toespraken als in de eenvoudigste taal waarmee hij zich uitdrukte tegenover het gewone volk, sprak rechtstreeks zijn hart, vervuld van liefde tot Christus en van de waarheid van het Evangelie. Om gevangenen te kunnen vrijkopen, verkocht hij zelfs het kostbare altaargerei, en hij gebruikte toen een glazen Kelk en Disk.
Nu de beslissing eenmaal gevallen was, wijdde hij zich misschien wel met een overmaat van enthousiasme aan zijn taak. Bij zijn wijding had hij de titel van “aartsbisschop” ontvangen, en daarom vond hij zichzelf gerechtigd om ook in te grijpen in de omringende bisdommen in Zuid-Frankrijk, hierbij vaak gesteund door zijn vriend, de eveneens daadkrachtige heilige Germanus van Auxerre. Het kwam tot botsingen met paus Leo de Grote van Rome. Maar nadat Hilarius gestorven was, in 449, roemde dezelfde paus zijn heiligheid.
Hilarion had bijna 20 jaar het bisschopsambt bekleed, en hij stierf, 48 jaar oud, diep betreurd door de inwoners van Arles, voor wie hij een luisterrijke en barmhartige prelaat was geweest.

De heilige Maurontius, geboren in 634, stamde uit een familie van heiligen in de Périgord. Ofschoon hij opgevoed was aan het hof, maakte hij reeds op jeugdige leeftijd het voornemen om het voorbeeld van zijn moeder en zijn zusters te volgen, en in het klooster te treden. De heilige bisschop Amandus van Maastricht aanvaardde hem en wijdde hem diaken, wat hij altijd gebleven is. Maar Amandus oordeelde het beter dat Maurontius toch zijn functies aan het hof bleef waarnemen. Dit deed hij met grote toewijding, en koning Diederik maakte hem tot zijn vertrouweling en secretaris. Uit zijn inkomen bouwde Maurontius de abdij van Breuil op zijn landgoed aan de Leize, de grensrivier tussen Artois en Vlaanderen. Daar herbergde hij ook de heilige Amatus toen deze van zijn zetel verdreven was. Maurontius is in vrij hoge ouderdom gestorven in 706, terwijl hij op bezoek was in de onder hem gestelde abdij van Marchiennes‚ waar zijn zuster toen abdis was.

Ook nog op deze dag de heilige Martelaren Neofytos, Gaios en Gaianos; de diaken Euthymios, te Alexandrië in de kerker gestorven; Jovinianus, lektor te Auxerre; Silvanus, te Rome; Crescentia te Rome; en lreneos, Peregrinos en lrene, te Thessalonika verbrand.

Eveneens op deze dag de heilige Euthymios, de Wonderwerker, bisschop van Maditos in Thracië; Nicetus, bisschop van Vienne; Theodorus, bisschop van Bologna; de belijder Eulogios. bisschop van Edessa in Syrië; Geruntius, bisschop van Milaan; Sacerdos, bisschop van Saguntum; de belijders Martinos en Heraklios, van slavische afkomst, in lllyrië. Zij werden door de Arianen in ballingschap gezonden, in de 4e eeuw, en zijn gestorven in hun ballingsoord; Luminus, monnik in Languedoc, 9e eeuw; en Waldrada (Valdrada)‚ een maagd in Metz, gestorven in 563.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.