De heilige martelaren Thyrsos, Leukios, Kallinikos en Arianos, die geleden hebben onder Decius te Caesarea in Bithynië. Thyrsos overleefde de folteringen en stierf in vrede. Leukios maakte de stadhouder verwijten over de onrechtvaardige vervolging, en werd onthoofd. Toen de afgodspriester Kallinikos de standvastigheid van Thyrsos zag, werd hij overtuigd van Christus‚ werkelijkheid. Hij liet zich dopen en werd met het zwaard gedood. Ook de beul Arianos bekeerde zich met heel zijn gezin en stierf samen met hen de marteldood‚ in het jaar 286/287.
Met hen stierven ook: Filemon, Apollonios en Theoktychos en drie andere leden van de lijfwacht.

De heilige Fingar (Guigner) en zijn medemartelaren. Hij was de zoon van een Ierse koning, en was in ongenade gevallen toen hij de heilige Patrick niet slechts eervol had ontvangen, maar ook zelf christen geworden was. Hij stak toen de zee over naar Armorica (Bretagne), met enkele andere christenen. Zij leefden als kluizenaar maar werden vermoord door een Bretonse prins in 455. Onder de slachtoffers bevond zich ook Fingars zuster, de maagd Piale (Hia, Jia). Zij worden vereerd in Cornwall, waar een burcht nog genoemd is: Saint Jies.

De heilige martelaren bisschop Nicasius met zijn zuster, de maagd Eutropia, zijn diaken Florentius en zijn lector Jucundus. Nicasius was bisschop van Reims van 400 tot 407, toen zijn schedel gekliefd werd in de ingang van zijn kathedraal, door de Vandalen die toen met de Alemanen Gallië overstroomden, nadat de stad zich met grote moed doch vergeefs tegen de invallers te weer had gesteld. Nicasius begaf zich naar de aanvoerder om genade voor de stad te vragen. Toen deze onwillig bleek naar hem te luisteren, bood hij zichzelf aan als slachtoffer. Nauwelijks had hij dit gezegd of een soldaat hieuw hem het hoofd doormidden. Florentius en Jucundus werden eveneens gedood.
Nicasius ontleent zijn naam waarschijnlijk aan het feit dat hij afkomstig was van het Griekse eiland Nikasia bij Naxos. De kroniek van de stad roemt zijn bijzondere heiligheid, de predikende kracht van zijn leven, en hoe hij altijd klaar stond om hulp te bieden aan wie in nood verkeerden. Reeds in de 6e eeuw was zijn verering verbreid.
Eutropia, de zuster van de bisschop, werd als roofbuit meegesleurd, maar omdat zij wel wist wat haar dan te wachten stond, verweerde zij zich zo heftig, schopte en sloeg haar overweldiger zo in het gezicht dat deze haar in woede neerstak.

De heilige Daniël van Voronets (Roemenië). In het begin van de 15e eeuw werd de 16-jarige jongeman, uit een arme familie in Moldavië, monnik met de naam David, in het klooster van de heilige Nikolaas. De nachten bracht hij meestal door met het bidden van de psalmen, die hij uit het hoofd had geleerd. Zijn vroomheid, harde ascese en zachtmoedige zwijgzaamheid namen allen voor hem in.
Na zijn priesterwijding ging zijn roep door heel de streek vanwege de wonderen welke God door hem verrichtte, en de helderziendheid waarmee hij de mensen doorschouwde. Ook toen hij zich onbekend in een ander klooster vestigde, kwamen al spoedig hele menigten naar hem toe om raad, gebed en troost.
Nadat hij tot het grote schima gewijd was, tegen 1450, trok hij zich in een eenzaam woud terug, op een rots, in het noorden van Moldavië. Hij hakte daarin een kleine cel uit, waar hij juist in kon, en een andere kleine ruimte als kapel. Dag en nacht gaf hij zich over aan het Jezusgebed, het gebed van het hart; alleen ‘s zondags verliet hij de plaats om de Heilige Liturgie te gaan vieren.
De Wojewode, de beroemde Stefan de Grote, had een grote verering voor hem en beschouwde zich als zijn geestelijk kind. Hij bouwde daar in 1470 ook het klooster van Putna, maar Daniël wilde niet de overste zijn. Hij was er natuurlijk wel de geestelijke vader en het levende voorbeeld van het monastieke leven. Op den duur had hij meer dan 1000 geestelijke kinderen, verspreid door heel het gebied in de verschillende kloosters, en nog een honderdtal hesychasten die als kluizenaar het Jezusgebed beoefenden in de omringende wouden en bergen.
Dit duurde zo’n 20 jaar: toen ontvluchtte Daniël opnieuw de tot hem stromende menigten, en hij groef een nieuwe cel in de buurt van het klooster van Voronets. En opnieuw werd hij ontdekt door de geestelijk hongerenden en werd hij door steeds meer leerlingen omringd in de volgende 20 jaar. Velen van hen werden op hun beurt bekende Startsi of werden geroepen tot kerkelijke functies.
ln 1488 werd een grote kerk gebouwd bij het klooster van Voronets, terwijl Daniël aanvaardde er de hegoumen te zijn, al was hij reeds 80 jaar. Heel Moldavië vereerde Daniël als hun heilige, en in de jaren van zijn bestuur kwam het klooster tot grote bloei. In 1496 is hij in vrede ontslapen. Hij werd in zijn kerk begraven, waar hij nog altijd wordt vereerd.

De heilige Fulquinus (Volkwin)‚ bisschop van Therouanne (Terwaan) in Frans-Vlaanderen. Hij is gestorven op een visitatiereis in zijn diocees, rond 855 in Ekelsbeke, en hij wordt plaatselijk vereerd.
Hij was een onechte kleinzoon van Karel Martel en in 816 werd hij bisschop van Terwaan. Zijn 39-jarig bestuur werd gekenmerkt door zijn zachtmoedig karakter, die de kerkelijke wetten strikt wist te handhaven doch zonder hardheid. Hij was van hoge afkomst, zowel van vaders- als van moederszijde, maar zijn dagelijkse omgang was vooral met de eenvoudigen, de armen en de vreemdelingen. Zijn huis leek soms een herberg, waar de behoeftigen kosteloos logeerden en van spijs en drank werden voorzien. Hij ging daarin tot de grenzen van zijn mogelijkheden en deed vaak zichzelf tekort om anderen te kunnen helpen. Het was een tijd van veel ongeluk en armoede door de verwoestingen die de Noormannen bij hun invallen aanrichtten‚ en de afpersing welke met hun bewind gepaard ging.

De heilige bisschop Venantius Fortunatus, een Italiaan, opgevoed te Havanna. Toen een oogontsteking genezen was door het aanroepen van de heilige Martinus, ging hij tegen 560 op bedevaart naar Tours om te danken bij de relieken van de heilige. Het beviel hem in Frankrijk en hij vestigde zich in Poitiers‚ waar zijn grote geleerdheid en welsprekendheid hem een groeiend aanzien verschaften. Hij werd priester gewijd, en tegen 594 bisschop van de stad. Hij was een bijzonder goede gelegenheids- dichter en van hem stamt de kruishymne “Vexilla Regis prodeunt” (Het koninklijk banier trekt op…)‚ gecomponeerd voor de plechtige ontvangst van de reliek van het Heilig Kruis, geschonken door keizer Justinus aan de heilige koningin Radegund. Venantius Fortunatus is gestorven na 600.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Drusos, Zosimas en Theodoros, die geleden hebben in Antiochië van Syrië; de priester Heraklios en zijn medemartelaren; de bisschoppen Geron (Heron), Arsenios en lsidoros, die samen met de jonge Dioskoros ter dood zijn gebracht in Alexandrië onder Decius; en Justus en Abundius, onder Numerianus verbrand en onthoofd.

Eveneens op deze dag de heilige priester-kluizenaar Filemon; Diogenes, priester in Arras; Lupicinus, bisschop van Vienne‚ 4e eeuw; Viator, bisschop van Bergarno; Pompeius, bisschop van Pavia; de abt Agnellus te Napels, die de belegeraars tot aftocht wist te brengen door de Kruisvaan; en de kluizenaar Matronianus bij Milaan.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.