De heilige Patapios uit Thebe in Egypte was eerst monnik in de Egyptische woestijn; daarna leefde hij als recluus in een aan de Blachernakerk gebouwde cel. Door zijn leven van voortdurend gebed en harde zelfbeheersing werd hem de genadegave van genezingen verleend, zodat velen hem kwamen opzoeken. Patapios is gestorven omringd door monniken en asceten die hem lief hadden gekregen; Constantinopel, 7e eeuw.

De heilige apostelen uit de zeventig: Sosthenes. We kennen hem uit Hand.18:12 e.v. als de zojuist bekeerde overste der synagoge van Korinthe, die reeds direct vervolging moest lijden. Hij was daarna reisgezel van de heilige Paulos en tenslotte bisschop van Kolofon.
Apollos, medewerker van de heilige Paulos en‚ bisschop van Smyrna (Hand.18:24-25). Hij was een Jood uit Alexandrië met bijzonder grote Schriftkennis. Hij predikte reeds Christus toen hij nog alleen maar de doop van Johannes ontvangen had. Door Aquilas en Priscilla werd hij tot de volle kennis gebracht. Zijn gave van het woord gebruikte hij om het werk van Paulos te voltooien.
Kefas; van hem is verder niets bekend.
Kaisar, bisschop van Korona in Morea.
Tychikos‚ bisschop van Kolofon.
Epafroditos, metgezel van de heilige Paulos, die hem ook bijstond toen deze gevangen was in Rome. Hij werd bisschop van Adrianië.
Onesiforos, bisschop van Kolofon, doodgesleept in Paria.

362 Afrikaanse martelaren die onder de ariaanse vandalenkoning Huneric op allerlei wijzen zijn vermoord in de 5e eeuw. Onder hen waren 62 priesters.

De heilige Kyrillos van Tsjelma (Tsjelmogory). Hij was monnik te Novgorod in het klooster van Antonios de Romein. Hij wilde zich toeleggen op de ascese van het zwijgen en trok zich daarom terug in het afgelegen Tsjelma. Hij werd echter getroffen door de nood van de daar wonende Tsjuden (een Finse stam) en begon met hen te spreken over het geloof. De mensen aanvaardden dankbaar zijn onderricht, en een aantal wilde met hem leven. Zo kwam het Theofanie-klooster tot stand, waar Kyrillos bleef werken tot aan zijn dood in 1367 (of 1378). Ook na zijn dood geschiedden op zijn voorspraak vele wonderen.

De heilige Eutychianus, paus van Rome. Hij beijverde zich om de lichamen van de martelaren te begraven en is daarna waarschijnlijk zelf ook de marteldood gestorven in 283. Zijn relieken rusten in de begraafplaats van Callixtus.

De heilige Budoc‚ bisschop van Dol in Bretagne gedurende 20 jaar, nadat hij als kluizenaar had geleefd op verschillende plaatsen, te beginnen in Ierland. Hij is gestorven in het begin van de 7e eeuw. Hij wordt vereerd in Pembrokeshire, Cornwall en Devon.

De heilige abt Romaric had, voor hij monnik werd, een veelbewogen leven achter de rug. Hij was de zoon van een edelman uit de Vogezen, die bij de opvolgingstwisten de politiek verkeerde partij gekozen had en daarom door Brunhilde ter dood werd gebracht terwijl al zijn bezittingen geconfisqueerd werden. De jonge Romaric vluchtte naar Lyon om hulp te vragen aan de bisschop, maar deze was raadsman van Brunhilde: hij sloeg hem met de vuist in het gezicht en liet hem met stokslagen wegjagen.
Later vinden we Romaric terug aan het hof van koning Clotarius II, die alleenheerser was over de drie Franse vorstendommen, en waar hij een hoge positie bekleedde. Op een dag was de heilige Amatus van Luxeuil bij hem te gast, en Romaric, die oog had voor schoonheid, had zijn mooiste tafelzilver in gebruik. Tijdens de maaltijd nam Amatus zo’n zilveren schotel in de handen en vroeg aan Romaric hoeveel bezitters, of liever slaven heeft zulk een kostbaar stuk al gehad? En hoeveel zullen er nog volgen? Want of ge dat nu wilt of niet, ge zijt de slaaf ervan, want ge bezit het alleen maar om het te bewaren. En toch zult ge er rekenschap over moeten afleggen. Hoe kunt ge, met al uw rijkdom en intelligentie, niet denken aan het woord van de Verlosser: “Zo ge volmaakt wilt zijn, verkoop dan al wat ge bezit en geef het aan de amen, volg Mij en ge zult schatten in de hemel bezitten.”
Dit gaf de doorslag: Romaric besloot het wereldse leven te verlaten en hij bracht dit besluit consequent ten uitvoer. Zijn landerijen, behalve het kasteel Habend, verdeelde hij onder arme boeren, hij bevrijdde zijn lijfeigenen, en met de rest van zijn bezit trok hij naar de beroemde abdij van Luxeuil om monnik te worden. Een aantal van zijn vrijgelatenen boden zich eveneens aan het klooster aan. Dezen aanvaardde hij nu niet slechts als zijn gelijken, maar als zijn meerderen en hij zocht voor zichzelf de minste baantjes op. Hij werd tuinier en gebruikte die tijd tevens om de 150 psalmen uit het hoofd te leren. Door dit alles won hij de blijvende vriendschap van Amatus, tegen de zin van de abt. Deze legde zich echter bij het feit neer en gaf het vriendenpaar de zegen om naar Romarics kasteel Habend te gaan en daar een vrouwenklooster te stichten. Dit is bekend geworden onder de naam Remiremont. Dit nam weldra onder de vrouwenkloosters dezelfde belangrijke plaats in als Luxeuil bij de monniken. De talrijke bevolking was in zeven delen gesplitst, die elk in een andere kerk of kapel onafgebroken de diensten zongen gedurende alle uren van de dag en de nacht. Zij deden dit met zoveel vuur en toewijding dat het klooster eeuwen lang de naam droeg van “de heilige Berg”.
Dertig jaar lang bestuurde Romaric Remiremont, dat in feite een dubbelklooster was voor monniken en monialen, en waarin hij verschillende van zijn kinderen en kleinkinderen opnam. Omdat de betrekkingen tussen de bewoners van beide kloosters soms gevaar liepen te intiem te worden, drong het concilie van Agde (506) er op aan dat de communauteiten geheel gescheiden zouden worden, maar het duurde nog lange tijd eer dit werkelijk in praktijk werd gebracht. In deze ruwe tijden werd er veel waarde gehecht aan deze broeder-zuster verhoudingen, waarbij de zusters een beschavende invloed uitoefenden en tegelijk konden profiteren van de bescherming en de werkkracht van de broeders.
Op het einde van zijn leven speelde Romaric nog een rol aan het hof toen er moeilijkheden waren met de troonopvolging‚ maar kort daarna is hij gestorven op een der landerijen van het klooster in het jaar 653.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Makarios, een geboren Lybiër, om zijn standvastigheid in het geloof levend verbrand tijdens de vervolging van Decius, rond 250; Anthusa, onder Huneric verbrand in Noord-Afrika, 5e eeuw; en Amphysa te Rome.

Eveneens op deze dag de heilige Leonhard‚ kluizenaar in de 4e eeuw; Caesaria, 587; Eucharius, eerste bisschop van Trier en leerling van de heilige Petros; Hildeman‚ bisschop van Beauvais, 821-845. Hij nam deel aan verschillende concilies maar verder is er weinig over hem bekend.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.