De heilige Johannes de Chosebiet, dwz. dat hij monnik was van de door hem gestichte Choseba-Laura in Palestina. Hij was afkomstig uit het Egyptische Thebe en werd als monnik ingekleed door zijn eigen grootvader. Onder de keizers Justinos I en Justinianos I was hij bisschop van Caesarea, maar later trok hij zich weer terug in de woestijn tot aan zijn dood; 6e eeuw.

De heilige Hesychios de Choribiet leefde als asceet op de Athos in de 6e eeuw, waar hij een gemeenschap stichtte waar het volkomen zwijgen beoefend werd (de Hesychieten).

De heilige martelaren Dionysios, bisschop van Alexandrië, met Gaius, Faustus, Petros, Eusebios, Chairemon en Paulos, diakens, die geleden hebben rond 265. Dionysios was een leerling van Origenes en in 231 werd hij belast met de leiding van de beroemde katechetenschool (die we nu een theologische academie zouden noemen) van Alexandrië. In 247 werd hij de bisschop van deze stad. Hij was een wijs en gematigd raadgever voor de Kerk in deze tijd van theologische twisten en verscheurdheid. Zo was hij ook middelaar tussen de paus van Rome en de heilige Kyprianos in de kwestie over de geldigheid van de ketterdoop. Hij was er altijd op bedacht dat de kerken bijeengehouden moesten worden door de band der liefde.
Tijdens de vervolging van Decius (252), die vooral tegen de kerkelijke leiding gericht was, kon Dionysios ontsnappen naar de woestijn van Lybië. Maar onder de vervolging van Valerianus (258) werd hij gearresteerd en vervolgens verbannen naar het woestijndorp Kefro. Er ontstond daar een grote toeloop van gelovigen en vele heidenen bekeerden zich. Daarop werden de bannelingen verplaatst naar een misdadigerskamp, waar hij met steniging ontvangen werd maar nog twaalf jaar in leven bleef onder ellendige omstandigheden tot hij zijn ziel teruggaf aan God.

De heilige Dionysios de Areopagiet, bekeerling van de heilige Apostel Paulos en eerste bisschop van Athene; met de priester Rustikos en de diaken Eleutherios. Zij hebben geleden onder Domitiaan in het jaar 96. Hij was een voorname burger van Athene. Hij was lid van de uit negen personen bestaande raad van de Areopaag, het hoogste rechts-college van de staat.
Er bestaat over hem een mooie legende: een aantal jaren tevoren was hij op een geleerden-bijeenkomst te Heliopolis in Egypte, toen tegen alle verwachtingen in een plotselinge zonsverduistering optrad. Dionysios had toen uitgeroepen: “Ofwel God Zelf lijdt, ofwel het is het einde van de wereld”. Toen de apostel vertelde over de verschijnselen rond de dood van Christus, herinnerde Dionysios zich zijn spontane woorden, en hij zag nu het antwoord op de erin besloten vraag. Zo kwam hij tot het geloof.
Aan deze Dionysios werden in de middeleeuwen de belangrijkste theologisch-mystieke werken uit die tijd toegeschreven: Over de hemelse en kerkelijke Hiërarchieën; Over de Namen Gods; Over de mystieke theologie. Daarnaast nog een tiental brieven. Deze geschriften hebben een grote invloed gehad op de ontwikkeling van de theologische wetenschap, zowel in het Oosten als in het Westen. De middeleeuwse auteur van deze geschriften wordt meestal aangeduid als pseudo-Dionysios.

De heilige Maximiliaan, bisschop van Baga in Noord-Afrika, die door de Donatisten zwaar mishandeld werd, in de 5e eeuw. Toen hij van een hoge toren omlaag geworpen was, bleef hij voor dood liggen, maar toen de christenen zijn lichaam hadden meegenomen bleek hij nog in leven te zijn. Door liefdevolle verzorging kreeg hij het gebruik van zijn ledematen terug, zodat hij zich nog jaren-als beroemd Belijder, aan de prediking kon wijden.

De heilige Froilanus, bisschop van Leon in Spanje, een bevorderaar van het kloosterleven en beroemd om zijn grote weldadigheid voor de armen, die hij vaak op wonderdadige wijze te hulp kwam.

De heilige Gerard (Gerhard) was als jongen schildknaap van de graaf van Namen. Hij was met een politieke opdracht naar Parijs gezonden, doch keerde na het volvoeren niet terug maar werd monnik in de abdij van de heilige Dionysios bij Parijs, waar hij zich in het bijzonder toelegde op de studie van de Heilige Schrift. Hij was een man van diep geloof, en zijn gebed voor anderen vond vaak wonderbaar verhoring.
Zo kwam hij ook in contact met de hertog van Vlaanderen, die hem in het jaar 931 de opdracht gaf de kloosters in zijn gebied te visiteren en orde op zaken te stellen. Dit harde, ondankbare werk hield hij 20 jaar vol. Toen trok Gerard zich terug in een kluis bij Brogne, het kasteel van zijn voorouders, waar hij korte tijd later gestorven is in 959.

De heilige Ewald en Ewald (Hewald), monniken uit Engeland, beiden priester, die als vreemdelingen leefden in Ierland. Op voorbeeld van de heilige Willibrord trokken zij naar Saksen om daar missiewerk te doen. Daar zij dezelfde naam droegen, werden zij onderscheiden als de zwarte en de blonde Ewald. Beiden waren bezield door diepe vroomheid, maar de zwarte Ewald gold als een groter kenner van de Heilige Schrift.
Zij vonden onderdak, en in afwachting van de ontmoeting met de vorst, hervatten zij hun gewoon godsdienstig leven, waarbij zij dagelijks de verschillende uren van het officie zongen en de Goddelijke Liturgie celebreerden. Dit wekte de woede op van bepaalde heidenen, die bang waren voor de aantrekkingskracht die deze godsdienst zou uitoefenen op de vorst en het volk, zodat zij hen overvielen en doodden bij de in de Rijn uitmondende Aplerbeek, bij Dortmund. (Zij zijn daarom de patroonheiligen van Westfalen.)
Toen de vorst ervan hoorde was hij zeer verontwaardigd en strafte de daders. De lichamen van de beide Ewalden werden gevonden en in Keulen begraven, ongeveer 695.

De heilige monnik Hesychios, een van de toegewijde leerlingen van de heilige Hilarion, die samen met hem verbannen werd uit Gaza, waar Hilarion het eerste klooster had gesticht. Zij vonden een wijkplaats op Sicilië, later op Cyprus. Toen de oude Hilarion gestorven was, liet hij aan Hesychios zijn Nieuwe Testament en zijn monnikskleed na. Deze bleef nog 10 maanden de wacht houden bij het dode lichaam van zijn geestelijke vader, totdat de waakzaamheid der heidenen in slaap was gewiegd, en wist toen zijn gebeente naar Majuma, de haven van Gaza, te smokkelen, zodat de heilige Hilarion in zijn eigen klooster begraven kon worden. De heilige Hesychios is gestorven na 373.

De heilige Menna (Manna) was de dochter van een adellijke Duitse familie in Lotharingen. Zij werd opgevoed onder leiding van de bisschop van Châlons, weigerde het door haar ouders gearrangeerde huwelijk, en vestigde zich met een dienstmeisje in het Vogezer woud. Daar is zij, nog jong, gestorven tegen het einde van de 4e eeuw. Zij werd begraven te Fontenoy-le-Châtel‚ maar haar relieken zijn later overgebracht naar Portsas bij Mirecourt.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Theagenes, de vuurdood gestorven; de maagd Romana die te Beauvais geleden heeft, samen met de heilige Lucianus‚ in 303; Theoktistos, gedood door steniging; en Candidus, te Rome omgebracht bij de Orso Pileato.

Eveneens op deze dag de heilige Cyprianus, bisschop van Toulon, 6e eeuw; Dionysios de Rekluus van het Kievse Holenklooster‚ 15e eeuw; Juvinus, kluizenaar in de 9e eeuw; Pathus, bisschop van Meaux, 7e/8e eeuw; en Widrad, abt van Flavigny, gestorven in 748.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.