De heilige Julianos van Tarsos (Cilicië) werd, toen hij achttien jaar oud was, gedurende een jaar als een circusattractie in verschillende steden gemarteld onder Diokletiaan. Zijn moeder volgde hem op enige afstand maar werd toen toch herkend en opgepakt. De gouverneur stuurde haar naar haar zoon om hem over te halen Christus te verloochenen. Ze bleef drie dagen bij hem in de gevangenis en deed juist alles om hem te bemoedigen standvastig te blijven, en zijn marteldood moedig en met dank tot God tegemoet te treden. Tenslotte werd hij in een verzwaarde zak, met een gifslang erbij, in zee geworpen, rond 290. Ook de moeder stierf de marteldood. Het lichaam van Julianos spoelde aan land, en ten tijde van de heilige Joannes Chrysostomos lag het begraven in Antiochië. In zijn preken sprak hij over de vele wonderen die bij het graf geschiedden.

De heilige priester Julios met zijn broer, de diaken Julianos. Zij predikten het Evangelie in hun vaderland Myrmidonis, waarbij zij, op bevel van keizer Theodosios, de heidense tempels afbraken en daarvoor in de plaats bijna honderd kerken bouwden. Zij zijn gestorven in Milaan tijdens het bestuur van keizer Theodosios de Jongere, 5e eeuw.

De heilige nieuwe martelaar Niketas Nisyrios (dwz. van het eiland Niros, bij Rhodos) werd in zijn jeugd moslim gemaakt, want zijn vader, die de voorzitter was van de eilandraad, had na een rechtszaak de Islam aangenomen om zijn leven te behouden. De kinderen moesten eveneens moslim worden, en om niet van hen gescheiden te worden, is de moeder ook overgegaan.
Toen Niketas opgroeide was hij eens aan het vechten met een andere jongen; diens moeder schold hem uit voor afvallige. De jongen holde naar zijn eigen moeder om te vragen wat dat betekende. Zij probeerde de zaak als onbelangrijk af te doen, maar de jongen hield aan en kreeg zo te horen wat er gebeurd was, en dat zijn doopnaam Niketas luidde.
Niketas, blijkbaar toch door zijn christelijke omgeving gevormd, was ontzet. Hij wilde dit alles ontvluchten en ontsnapte met een boot. Hij kwam terecht op het eiland Chios, waar hij als christen ging leven. Maar hij werd herkend en bij de rechter aangebracht. Toen werd hij gedood, in 1732.

De heilige martelaar Archilos II, koning van Grusië (lberië), 718-744. Hij was een voorbeeldig regeerder; tijdens een oorlog met de Perzen werd hij gevangen genomen en onthoofd door een perzische generaal toen hij tachtig jaar oud was, 20 maart 744.

De heilige martelaar Luarsab II, koning van Kartalinië, gevangen genomen door de Perzen. Onder sjah Abbas werd hij, nadat hij 7 jaar in de gevangenis had doorgebracht, met zijn beide dienaren opgehangen, 21 juni 1662. Boven zijn graf werd een hemels licht gezien.

De heilige Julianos van Egypte. Tijdens de vervolging van Diokletiaan in de derde eeuw, zochten vele christenen een toevlucht in Egypte, zoals het vervolgde Christuskind met Zijn ouders naar Egypte was gevlucht. Zij vonden onderdak bij een groep door Julianos gestichte kloosters, in Antiopolis, waar zij met vele duizenden bijeen waren; er werd zelfs gesproken van twaalfduizend. Dit centrum was beroemd in heel de christenheid.
De bestuurder Markianos besloot dit centrum in één actie uit te roeien. In de nacht liet hij de nederzetting door zijn soldaten omsingelen, en op een gegeven signaal van alle kanten tegelijk in brand steken. Onder de weinige overlevenden bevond zich ook Julianos, die evenals de anderen in de gevangenis terechtkwam. Ondanks zijn diepe brandwonden bleef hij blijmoedig Christus loven. De jonge Kelsios, de zoon van Markianos, vatte een diepe bewondering voor hem op en kwam steeds terug om Julianos op te zoeken en met hem te spreken. Hij werd christen, net als zijn held. Markianos’ woedend protest had geen uitwerking, maar omdat hij wist hoezeer de jongen aan zijn moeder gehecht was, rekende hij erop dat zij hem die dwaasheid wel uit het hoofd zou praten. Het resultaat was echter dat de moeder zich eveneens liet dopen, omdat zij haar zoon werkelijk begreep. Toen liet Markianos hen allen ombrengen.

De heilige Eusebios, bisschop van Caesarea in Kappadocië. Tijdens de regering van Juliaan de Afvallige werd door de christelijke bevolking de laatste heidense tempel afgebroken. Dit wekte natuurlijk de woede op van Juliaan; een jongeman die bij de afbraak een leidende rol had vervuld, werd ter dood gebracht. Aan de bevolking werden zware boetes opgelegd. Zij kozen nu Eusebios om zijn hoogstaand karakter tot bisschop, ofschoon hij nog maar katechumeen was. Snel achtereen werd hij nu gedoopt en ontving hij de opeenvolgende wijdingen. Maar de bisschoppen, die onder aandrang van het volk hadden gehandeld, verklaarden korte tijd later zijn wijding ongeldig, omdat die afgedwongen was. Men wilde hem zelfs gevangen nemen, maar hiertegen kwam de oude Gregorios van Nazianze in opstand; Maar toen Juliaan probeerde gebruik te maken van deze verdeeldheid, sloten de bisschoppen zich onder leiding van Gregorios weer aaneen, en toen werd Eusebios erkend als de wettige herder van Caesarea.
Zo onverwachts geplaatst in deze positie van bisschop in een belangrijk diocees, zocht Eusebios naar een betrouwbaar raadsman, en hij vond die in de heilige priester Basilios. Hij hield zich trouw aan diens raadgevingen, al was er een periode van verwijdering, toen Eusebios jaloers werd op de geweldig groeiende populariteit van Basilios. Deze trok zich toen weer in zijn bergkluis in Pontus terug.
Dit was een signaal voor de gewelddadige ariaanse aanvoerder VaIens, die reeds zware schade had toegebracht aan de Kerken van Bithynië en Galatië, om van de kerkelijke onenigheid te profiteren en ook in Kappadocië zijn machtte laten gelden. Want veel belangrijke inwoners van Caesarea hadden de partij van de geniale Basilios gekozen en betreurden dat deze zich teruggetrokken had wegens de jaloezie van bisschop Eusebios. Het zag er beangstigend uit of er een schisma ophanden was, ofschoon Basilios zelf uit heel zijn hart als monnik leefde in Pontus en er niet in betrokken wenste te worden.
De heilige Gregorios van Nazianze‚ de oude vriend van Basilios, maar eveneens van Eusebios‚ was zich zeer bewust van het gevaar dat de Kerk bedreigde wanneer er zo toegegeven werd aan kleinzielige jaloersheid. Hij schreef in die zin aan Eusebios, die zich eerst gekwetst toonde maar toen inzag dat hij fout was geweest. Op een brief van Gregorios aan Basilios om het’verleden te laten rusten en te komen om te helpen bij de verdediging van de bedreigde Kerk van Caesarea, gaf deze gehoor en hij kwam terug.

Eusebios ontving Basilios met open armen, en deze stelde zich ook minder eigengereid op en deed zijn best om de rechten en de gevoelens van de bisschop te ontzien.
Sindsdien was de samenwerking vlekkeloos. Basilios was steeds bij Eusebios, gaf hem onderricht, waarschuwde tegen gevaren, leerde hem hoe hij de waarheid moest verdedigen, en gehoorzaamde hem punctueel. De eenvoudige Eusebios, die nauwelijks geloofsonderricht genoten had, kon zonder Basilios’ hulp nauwelijks het hoofd bieden aan de Arianen. Maar Valens had respect voor het overwicht van Basilios, en hij liet de Kerk van Caesarea met rust.
ln 370 stierf Eusebios in de armen van Basilios en deze werd zijn waardige opvolger.

De heilige Rodolphus (Raoul), aartsbisschop van Bourges, was van koninklijken bloede, maar hij zag af van een wereldlijke carrière en werd priester in 823. In 840 werd hij tot aartsbisschop van Bourges gekozen, waar hij zich wijdde aan het hernieuwingswerk, waarvoor hij een boek met canons publiceerde. Ook bouwde hij zeven kloosters. Rodolphus is gestorven in 866.

De heilige martelaar Alban was een moorse soldaat in het romeinse leger, die waarschijnlijk uit spot de naam Alban, d.w.z. “de witte” gekregen heeft. Men denkt dat hij een van de christenen was die door Hunerik, de koning der Vandalen, in 483 uit Afrika verbannen zijn. Hij is in Mainz vermoord door de Hunnen in de 5e eeuw.

De heilige Engelmundus, een benedictijner abt van bijzondere geleerdheid, een Fries, maar afkomstig uit Engeland. Onder Willibrord predikte hij het Evangelie in Kennemerland, vooral in de omgeving van Haarlem en Velsen. Daar deed hij ook een bron ontspringen die nog bestond in de vorige eeuw, maar toen verdwenen is door de aanleg van het Noordzee- kanaal. Zijn welsprekendheid trok grote volksmassa’s. Engelmundus is gestorven in Velsen. Zijn relieken rusten voor een deel in de kathedraal van Haarlem. Hij leefde in de 8e eeuw.

De heilige abt Aaron leefde in de 6e eeuw in Bretagne. Zijn klooster lag op een eilandje van Armorica, tegenover de stad Aleth, het latere Saint Malo. Het eiland kreeg later de naam Aaron, en is opgenomen in de stad Saint Malo. Aaron werkte samen met de heilige Malo toen deze in Frankrijk kwam.

De heilige abt Luitfridus (Leutfred, Leufroy) uit Neustrië (Gallië). Van kind af wilde hij priester worden, tegen de wens van zijn ouders; later begreep hij tot monnik geroepen te zijn. Zijn studies begon hij in de abdij van Evreux en hij voltooide ze in Chartres. Later keerde hij naar zijn geboorteplaats terug en stichtte daar een oratorium, waar hij zich vooral aan het onderwijs wijdde. Ook was hij een barmhartige vader voor de armen.
Op zoek naar een meer intensief gebedsleven, stelde hij zich onder het toezicht van een als heilig bekend staande kluizenaar Bertrand, te Cailly in het diocees Rouen. Vervolgens werd hij monnik in het klooster dat de heilige Saens zojuist gebouwd had in Caux, en dat onder de bescherming stond van Ansbert, de heilige bisschop van Rouen.
Deze gaf hem later de raad terug te keren naar zijn geboortestreek om daar een geestelijk centrum op te richten. In 690 stichtte hij de benedictijner-abdij Sainte-Croix. Hij was een uiterst indrukwekkende persoonlijkheid, en de van hem verhaalde wonderen dragen vaak een kenmerk van geweld, wanneer het om herstel van gerechtigheid ging. Maar tegelijkertijd ging er een gloed van hem uit van warme barmhartig- heid. In hem gloeide het vuur dat ook de profeet Elia bezielde, en juist zieke kinderen wist hij te genezen.
Toen Luitfridus het einde van zijn leven voelde naderen, zette hij zijn plan door om een gasthuis voor de armen te bouwen. Ook zond hij geschenken naar alle omliggende huizen om gebed te vragen voor de overledenen. In 738 is Luitfridus gestorven 40 jaar na zijn abtswijding. Zijn lichaam rust in Saint-Germain-des-Prés in Parijs.

De heilige abt Méen (Mewan, Maen, Meven) volgde de heilige Samson van Wales naar Bretagne. Daar bracht hij het Evangelie in het Brocéliande- district, waar hij tegen 550 bij Paimpont het klooster van de heilige Joannes de Doper stichtte, dat later naar hem genoemd is. Het klooster blonk uit door getrouwheid aan de Regel en trok daardoor veel nieuwe monniken aan, zodat Méen een tweede klooster stichtte bij Angers. Daar bracht hij een deel van zijn monniken onder en hij bezocht het ook vaak om er de oorspronkelijke geest te bewaren. Méen is gestorven tegen het einde van de 7e eeuw.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Rufinus en Martia te Syracuse (Sicilië); Terentios, apostel uit de Zeventig en bisschop van lkonium. Hij werd met doornen doorstoken totdat hij gestorven was; Afrodisios in Cilicië; de hiëromartelaar Antonios, de door hem uit de dood opgewekte Anastasios, Kelsios en zijn moeder Basilissa, met nog anderen ter dood gebracht onder Juliaan; Cyriacus en Apollinaris in Noord-Afrika; en Demetria, in Rome ter dood gebracht onder Juliaan.

Eveneens op deze dag de heilige Urciscenus, bisschop van Pavia; Martinus, bisschop van Tongeren; en Peladius, bisschop van Embrun 6e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.