De heilige martelaar Niketas de Styliet. Als belastingambtenaar was hij weinig op zijn zieleheil bedacht geweest, totdat hij eens in de kerk uit Jesaja hoorde voorlezen: “Was u, reinig u; uit Mijn ogen met uw misdaden! Houd op met kwaad te doen, leer liever het goede te doen. Kom, laat ons de zaak afhandelen, zegt de Heer. Al zijn uw zonden rood als scharlaken, ze kunnen wit worden als sneeuw Als ge weigert en opstandig blijft, dan zal het zwaard u verteren” (1:16-21). Toen liet hij vrouw en kinderen en geheel zijn vermogen achter, en werd monnik. Na langjarige voorbereiding kreeg hij zegen om de speciale askese van het staan op een zuil op zich te nemen. Hij stierf in 1186 een gewelddadige dood omdat rovers zijn door het gebruik blankgeschuurde ketens voor kostbaar zilver hielden.

De heilige martelaar Meletios, een generaal uit Galatië, evenals Stefanos en Joannes. Zij werden onder Antonios met geheel hun legerkorps samen met hun vrouwen en kinderen gedood (1218 man), omdat zij een afgodstempel zouden hebben verwoest. Met hen leden ook de door hen bekeerde Serapion de Egyptenaar en Kallinikos de tovenaar. Andere namen die bewaard zijn gebleven zijn de heilige martelaressen Markiana, Susanna, Palladia, met de zuigelingen Kyriakos en Christianos, evenals de twaalf tribunen: Faustos, Festos, Markellos, Theodoros, Meletios, Sergios, Markellinos, Felix, Fotinos, Theodoriskos‚ Merkurios en Didymos.

De heilige Simeon van de Wonderbare Berg, niet ver van Antiochië, 522-596. Hij was een afgebeden kind op voorspraak van de heilige Joannes de Voorloper, terwijl zijn moeder tevens de gelofte had afgelegd hem toe te wijden aan God, nadat zijn vader verongelukt was bij een aardbeving. Daarom ging Simeon reeds als kind naar het klooster van de heilige Joannes. Hij onderging demonische beproevingen maar kwam ze alle te boven door een steeds groeiende, brandende liefde voor Christus. Reeds toen oefende hij zich in het staan op een zuil, de tijd vullend met gebeden en het zingen van psalmen. ln een visioen mocht hij zijn beminde Meester aanschouwen en dat gezicht ontstak een vlam in zijn hart die nooit meer zou uitdoven en die hem in staat stelde de ongelooflijke askese te volbrengen van het jaar in jaar uit staan op die bekrompen plaats, terwijl er een stroom van enthousiasme van hem uitging en zich tot ver in de wereld verspreidde. Hij volbracht deze askese bij de Wonderbare Berg op een zuil die steeds hoger opgetrokken werd. Hij werd priester gewijd op zijn zuil en voltrok daar de heilige Mysteriën. De gelovigen klommen op een ladder om uit zijn handen de heilige Communie te ontvangen. Na 68 jaar in die liefde te hebben geleefd is hij gestorven, in 596.

De heilige Vincentius van Lerins. Hij was een Galliër, waarschijnlijk geboren te Toul, een briljant student in de schone letteren, maar later begonnen aan een militaire carriëre. Dit leven met zijn voor- en tegenspoed leek hem toch te gevaarlijk voor zijn heil, en daarom “zocht hij vanuit de woelige stormzee van het wereldse leven naar een veilige haven”. Hij begon daarom kennis te maken met het klooster op het eilandje Lerins voor de kust van Marseille; hij trad daar in en werd er later monnik-priester.
Hij worstelde met de vraag hoe hij kon weten wat God van hem wilde. Hij had sterk het besef dat de onophoudelijk voortschrijdende tijd ons telkens berooft van bepaalde mogelijkheden. Het gaat erom de tijd uit te kopen, telkens het juiste moment te grijpen dat ons dreigt te ontsnappen, en daar dan een nuttig gebruik van te maken zodat we een gunstig oordeel mogen verkrijgen op de Laatste Dag.
Daarnaast begreep hij dat het niet voldoende is om goed te leven, maar dat we het echte geloof moeten bezitten, de grondslag van elke christelijke deugd. Daarom voelde hij innerlijk een brandende smart bij het zien hoe de Kerk verscheurd werd door zoveel ketterse bewegingen die overal hun verleidelijke strikken spanden om des te gemakkelijker de eenvoudigen van hart te bedriegen, en hun dwalingen trachtten te rechtvaardigen door het gezag van de Schrift die hen juist veroordeelde. En hij spande zich in om de gelovigen te wapenen tegen de dubbelzinnige redeneringen van de ketterij.
Met heldere stijl en grote nauwkeurigheid, aantrekkelijk gemaakt door een grote welsprekendheid‚ schreef hij daarom het Commonitorium of: Waarschuwing tegen de ketters. Het kwam uit in 434, drie jaar na het Concilie van Efese. Op deze wijze heeft Vincentius een rol gespeeld in de strijd tussen de leer van Pelagios die de rol van de genade minimaliseerde, de leer van Augustinus, die onder zijn navolgers leidde tot ontkenning van de vrije wil, en de Semi-Pelagianen, zoals Cassianus‚ die het juiste midden zochten tussen deze twee extreme opvattingen, maar toch iets naar de kant van Pelagios geschoven waren door te zeggen dat er geen genade nodig was voor de eerste beweging van de vrije wil naar het goede. En al deze wetenschappelijke redeneringen zijn doorgloeid met echte godsvrucht, stammen uit een diep geestelijk leven dat er de overtuigingskracht aan verleent. Ook al omdat Vincentius daarin niet zijn eigen eer zoekt: hij schijft onder het pseudoniem Peregrinus, pelgrim, iemand die eigenlijk een vreemdeling is op deze aarde. Hij noemt zich de minste der dienaren Gods, en hij acht zichzelf geringer dan alle zondaars. Hij keerde zich tegen de vernieuwingszucht die met elke ketterij verbonden is. Dit heeft hij samengevat in de lapidaire zin: “We moeten vasthouden aan dat wat overal, wat altijd, wat door allen geloofd is”. In het latijn klinkt het nog mooier: “Curandum est ut id teneamus quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est”. Vincentius is gestorven in de jaren tussen 445 en 450.

De heilige martelaren Donatianus en zijn oudste broer Rogatianus te Nantes. Donatianus was christen geworden en zijn leven veranderde zichtbaar. Met grote overtuigingskracht bestreed hij de verering der afgoden en ook Rogatianus verlangde ernaar tot de christenen te behoren. Door de moeilijke omstandigheden, veroorzaakt door de vervolging kon hij niet gedoopt worden, maar weldra ontving hij de doop in zijn eigen bloed. Volgens de opdracht van keizer Maximiaan om allen die weigerden Jupiter te aanbidden ter dood te brengen, werden de broers gevangen genomen, en na hun weigering zwaar gemarteld en ter dood gebracht, tegen het jaar 287.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Afra te Brecia, onder Hadrianus; Vincentius te Porto; Diocles, Felix, Servilius, Silvanus en Zoëllus in Istrië; en Robustianus te Milaan.

Eveneens op deze dag de heilige Gregorios, aartsbisschop van Novgorod; Manaen (Manahen), die opgevoed was met de viervorst Herodes, leraar en profeet van het nieuw verbond, te Antiochië (Hnd. 13:1); en Joanna van Chusa, Myrondraagster, een van de vrouwen die de Heer dienden tijdens Zijn aardse leven.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.