Voorfeest van de Ontmoeting.

De heilige Anastasios, de nieuwe martelaar van Nauplion. Hij was schilder en toen hem een een ongeluk overkomen was waardoor hij in een toestand van halve verdoving verkeerde, haalden Turkse vrienden hem over moslim te worden. Na enkele dagen kwam hij tot zichzelf en bleef toen alsmaar roepen: ‘lk was christen en ik ben christen en ik blijf christen’. Bedreigingen noch beloften konden hem doen zwijgen en daarom werd hij door de rechter veroordeeld om onthoofd te worden. Maar zodra hij buiten de rechtszaal werd gebracht, viel de woedende menigte op hem aan met stokken en messen, zodat hij reeds gedood was voordat de straf kon worden voltrokken.

De heilige Basilios, bisschop van Thessalonika. Hij was afkomstig uit Athene en werd een leerling van de heilige Euthymios de Nieuwe, wiens leven hij beschreven heeft en ter ere van wie hij een officie heeft samengesteld tijdens zijn verblijf op de Athos. Daar stichtte hij ook een skite ter ere van de heilige Basilios. Hij werd tot bisschop van Thessalonika gewijd en is daar gestorven rond 870.

De heilige Petros werd reeds als kind van zeven jaar naar het klooster gebracht in Galatië. Toen hij volwassen geworden was, verliet hij zijn geboortestreek en trok ver weg naar Antiochië‚ waar hij buiten de stad zijn intrek nam in een oud graf. Zijn ascetische levenswijze trok de aandacht en de mensen kwamen naar hem toe voor raad en voorbede, vooral toen er op zijn voorspraak verschillende wonderen gebeurden. Zo genas hij ook de zieke ogen van de moeder van keizer Theodoretos. Hij leefde 92 jaar in ascese en stierf in vrede, 99 jaar oud, in 429.

De heilige Pionios was priester in Smyrna. Tijdens de vervolging stelde hij verdedigingsgeschriften op voor de gelovigen, en door zijn welsprekendheid in woord en levenswijze bracht hij nog vele anderen tot Christus. Op 23 februari van het jaar 250 werd hij met enkele gelovigen gevangen genomen terwijl zij het feest vierden van de grote bisschop-martelaar Polykarpos. In een diep onder de grond gelegen gevangenis moest hij vele folteringen ondergaan, gesterkt door de aanmoediging van zijn medechristenen. Hij werd met spijkers doorboord en tenslotte met vijftien anderen, onder wie Sabina en Asklepiades, op de brandstapel gedood.

De heilige Severus, bisschop van Ravenna, een voormalig wever, die om zijn heiligheid eenstemmig door heel het volk gekozen werd, toen hij zich in zijn werkkleren naar de kathedraal had begeven om te zien wie tot bisschop zou worden gekozen. Hij bleef echter samenwonen met zijn vrouw en zijn dochter, en hij werd ook in hun graf begraven, in 390.

De heilige Brigida, geboren in 450, leefde te Kildare in Ierland. Zij wordt in Ierland bijna evenzeer vereerd als de heilige Patrick, en reeds tijdens haar leven nam zij een heel bijzondere plaats in binnen de kerk van Ierland. Uit de verhalen over haar leven komt zij tevoorschijn als een vrouw met een sterk, opgewekt en medelijdend karakter, stralend van daadkrachtige liefde. En juist van haar kon gezegd worden dat zij geboren was in zonde, want zij kwam ter wereld doordat haar vader overspel had gepleegd met een slavin. De vrouw van haar vader was hierover zo woedend dat zij hem dwong de zwangere slavin het huis uit te zetten.
Na de geboorte vertrouwde de vader zijn dochtertje toe aan een christin om haar te verzorgen en op te voeden, en na de dood van zijn echtgenote nam hij haar weer bij zich in huis. Zij verzette zich echter tegen zijn plannen om haar uit te huwelijken, en met drie vriendinnen legde zij de gelofte van maagdelijkheid af in de handen van de heilige bisschop Mel, een leerling van de heilige Patrick, zo stichtte zij in Kildare het eerste Ierse vrouwenklooster.
Toen zij eens ten onrechte beschuldigd werd van slechte zeden, raakte zij onder gebed het houten Altaar aan. Aanstonds ontsprongen daaraan groene bladeren, zodat iedereen van haar maagdelijkheid overtuigd werd. Door haar gebed gebeurden ook vele andere wonderen, zodat Kildare, op 15 km afstand van Dublin, een beroemd centrum werd, vooral door haar moederlijke zorg voor de steeds grotere schare van ongelukkigen die haar kwamen opzoeken en daadwerkelijke hulp vonden. Brigida is gestorven in 523, in de ouderdom van 73 jaar.

De heilige Tryphon van Kola, de Apostel van de Laplanders. Hij was een priesterzoon uit Novgorod en hij hoorde hoe een stem hem riep met de woorden: ‘Ge wordt verwacht in een onbewoonbaar en dorstig land’. Daarop trok hij steeds verder naar het Noorden in het land van de toendra’s, waar hij de schaarse bevolking tot Christus wist te brengen. Hij stichtte daar een klooster, waardoor de geestelijke verzorging van de jonge kerk werd veiliggesteld, en stierf toen in 1583.

De heilige Tryphon had een heel bijzondere levensloop. Hij was een arme boerenjongen uit Kampsala, een dorpje in de binnenlanden van Klein-Azië. Toen hij zeventien jaar oud was kwam er een troep Romeinse soldaten het dorp binnen die naar Tryphon vroegen en hem meenamen naar Rome. Het bleek dat de zieke dochter van keizer Gordianus in haar ijlkoortsen voortdurend om hem had geroepen, en haar vader had toen opdracht gegeven hem te halen. Tryphon bleef verschillende dagen onder volkomen vasten in gebed, en daarna was het meisje genezen. Met geschenken overladen naar huis teruggekeerd, deelde Tryphon alles uit aan de armen en ging weer over tot zijn armelijke levenswijze. Maar hij was nu in de ogen van zijn landgenoten toch een bijzondere figuur geworden en door zijn woord en voorbeeld kwamen er veel bekeringen tot stand in de gehele streek. Tijdens de vervolging van Decius werd hij daarom aan zware martelingen onderworpen. Daarbij bad hij voortdurend dat allen die zich in nood bij God op hem zouden beroepen, kracht en verlichting zouden mogen ontvangen. En terwijl de beul het zwaard trok om hem te onthoofden, gaf Tryphon de geest, te Nicea in 250. Zijn verering breidde zich uit over heel de orthodoxe kerk en ook in Moskou is er een aan hem gewijde kerk, waar hij afgebeeld staat met een jachtvalk‚ omdat hij eens een van de jonge valkeniers gered had van de moorddadige woede van Iwan de Verschrikkelijke. Zijn naam wordt ook genoemd in verschillende kerkelijke gebeden: bij de Waterwijding, bij de gebeden voor de zieken, vooral wanneer zij door hun lijden niet kunnen slapen, en bij het gebed tegen landbouwplagen.

De heilige Vendemianos uit Mysia in Klein-Azië, was een leerling van de heilige vader Auxentios van de berg Oxia. Na het ontslapen van zijn geestelijk vader trok hij zich terug in een nauwe bergspleet waar hij een cel bouwde. Daar leefde hij veertig jaar in zware ascese. In de laatste tijd voegden zich enkele leerlingen bij hem. Aan hen dicteerde hij het leven van zijn geestelijk vader (zie 14 februari) en toen gaf hij, knielend in gebed, de geest, in 512.

De heilige Perpetua en Felicitas uit Carthago. Onder Septimius Severus (= de Wrede) werden vooral de geloofsleerlingen vervolgd. Perpetua behoorde tot een voorname patriciërsfamilie uit die belangrijke handelsstad aan de kust van Noord-Afrika, welke nu geheel van de kaart verdwenen is. Perpetua, die reeds moeder was, en haar zwangere slavin Felicitas waren catechumenen. Nadat hun, op beschuldiging van christelijke praktijken, huisarrest was opgelegd, werden ze in het geheim gedoopt en na ontdekking in de gevangenis geworpen. Perpetua had in het begin haar baby bij zich maar moest deze later afstaan. Ook de bezoeken van haar oude vader die haar smeekte medelijden met hem te hebben en deze bevlieging op te geven, brachten haar veel verdriet. Zij werd getroost door visioenen over de hemelladder en haar overwinning over de duivel.
Met veel pijn bracht Felicitas toen haar kind ter wereld, dat door een bezoekende christen werd geadopteerd. De cipier vroeg spottend wat het wel worden moest wanneer zij straks gefolterd zou worden. Toen gaf zij het beroemd gebleven antwoord: ‘Nu ben ik het zelf die lijd, maar dan zal het Christus zijn Die lijdt in mij.’ Na hun veroordeling werden zij fel gegeseld en aan de wilde dieren voorgeworpen die hen echter ongemoeid lieten. Tenslotte werden zij gedood door een wild gemaakte koe, in 202. Samen met hen leden hun mede-catechumenen Saturus, Revocatus, Saturnilus en Secundus. Zij werden met messen afgeslacht. Het verslag van het lijden van deze beide vrouwen en hun gezellen behoort tot de beroemdste authentieke martelaars-akten. Het is grotendeels door haar zelf geschreven en door Saturus, terwijl de afloop door een andere getuige is toegevoegd.

De heilige Siegbert, koning van Austrasië, zoon van Dagobert I. Deze had een ongeregeld leven geleid, maar uit dankbaarheid dat God hem een zoon schonk, besloot hij zich volkomen te bekeren. Hij wilde Siegbert laten dopen door de heiligste prelaat van zijn rijk, en daarom verzoende hij zich met de heilige Amandus van Maastricht, die hij vroeger verbannen had toen die hem berispte om zijn levenswijze. Hij liet hem naar Clichy komen, bij Parijs, en wierp zich toen aan zijn voeten om vergeving te vragen. Met grote plechtigheid werd toen de doop voltrokken.
Voor zijn opvoeding werd het kind toevertrouwd aan de hofmaarschalk Pepijn, die zich daartoe met hem terugtrok op zijn bezittingen in Charibert. Toen Dagobert later nog een zoon kreeg (Clovis II), verdeelde hij reeds bij zijn leven het Frankische rijk onder de beide broers, die ook na zijn dood in volkomen eendracht elk hun eigen land bestuurden. Siegbert behield een grote genegenheid voor Pepijn, die ook bij hem de voornaamste regeringspersoon bleef totdat hij stierf in 640. Zijn zoon volgde hem op.
Geholpen door deze gunstige omgeving wist Siegbert een bijna volkomen vrede te bewaren tijdens zijn bestuur. Hij wijdde zich geheel aan het welzijn van zijn volk, besteedde zijn inkomen aan het bijstaan van de armen, en bouwde gasthuizen‚ kerken en kloosters, terwijl hij het voorbeeld gaf hoe men naast al deze bezigheden ook dagelijks tijd kon wijden aan het gebed. Zijn leven heeft echter niet lang geduurd, hij stierf in 656.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Karion, die tijdens de martelingen niet ophield Christus te prijzen, waarop hem de tong werd uitgesneden zodat hij stierf; en Theion, die samen met zijn twee kinderen ter dood werd gebracht.

Eveneens op deze dag de heilige Paulos, bisschop van Trois-Chateaux, die stralend was door een heilig leven en door de gave der wonderen, 6e eeuw; Eubertus, bisschop van Rijssel, 294; Torquatus, bisschop van Valence, 6e eeuw; Precorus van Soissons, een kluizenaar uit de 6e eeuw; Legerus, bisschop van Coutence, 7e eeuw; en Martinus, bisschop van Velay, 7e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.