De heilige Antonios de Grote: werd rond 251 geboren in een christengezin te Komé (nu Keman) in Midden-Egypte. Toen hij 20 jaar oud was stierven zijn ouders en lieten hem een aanzienlijk vermogen na. Maar in die dagen werd in de kerk het Evangelie voorgelezen van de rijke jongeling. Antonios werd hierdoor zo diep getroffen dat hij al zijn bezit uitdeelde aan noodlijdenden. Vervolgens trok hij zich terug in een grot buiten de stad om een leven van gebed te leiden. Toen hij daar niet de volkomen eenzaamheid vond die hij zocht om geheel en al bij Christus te zijn, begaf hij zich naar de woestijn, die in Egypte nergens ver weg is. Hij zwom de Nijl over en vond een in de grond verborgen bouwwerk, een bouwvallige verlaten werkplaats van valsemunters, waar hij werkelijk alleen was. Antonios was een sterke persoonlijkheid met een heftig karakter en hij had een buitengewoon zware strijd te voeren tegen zijn opstandige natuur. Zijn duivelsvisioenen zijn door de middeleeuwse schilderkunst beroemd geraakt, maar veel belangrijker zijn de van hem overgeleverde woorden, die getuigen van een rijpe en evenwichtige persoonlijkheid, met een diep inzicht in de groei van het geestelijk leven. Rond hem verzamelde zich een groep leerlingen zodat de woestijn bevolkt raakte met monnikskiten. Er kwam zelfs een soort religieus toerisme op gang: andere monniken kwamen hem bezoeken, ook uit verre streken, waarvan velen blijvende bekendheid hebben verworven. Maar niet alleen monniken en kerkelijke personen (zoals de grote Athanasios) bezochten hem, maar ook gewone gelovigen uit de omliggende steden en zelfs heidense waarheidszoekers, filosofen, kwamen zijn raad inwinnen en stonden verwonderd over zijn wijsheid. Tijdens zijn, levenslang verblijf in de woestijn, kwam Antonios slechts tweemaal naar de stad: eens tijdens de vervolgingen, om de christenen moed in te spreken, en eenmaal, toen hij reeds 95 jaar oud was, op uitnodiging van Athanasios, omdat men het gerucht verspreid had dat de grote Antonios ariaans-gezind zou zijn. Zo ging hij voort met zijn onvoorstelbaar hard ascetisch leven, hij is 105 jaar oud geworden en stierf in 356. Een aantal geschriften over het monniksleven staan op zijn naam en zijn opgenomen in de beroemde vaderspreuken. Zijn Leven, dat reeds een jaar na zijn dood werd geschreven door de grote Athanasios, heeft een beslissende invloed uitgeoefend op de verspreiding van het monnikswezen. De heilige Augustinus heeft er zijn bekering aan te danken, zoals hij schrijft in zijn Belijdenissen. Ook bij de heilige Benedictus, de vader van de westerse monniken, heeft deze levensbeschrijving de doorslag gegeven bij de keuze van zijn eigen toekomst.
In Frankrijk vond in 1095 een wonderbare genezing plaats op voorspraak van de heilige Antonios en dit feit leidde tot de oprichting van de Antoniterorde. Deze monniken zetten zich in voor de verpleging van lijders aan besmettelijke ziekten (het Antoniusvuur), en hun was het privilege verleend hun varkens vrij te laten rondlopen (om hun voedsel te zoeken) in de straten van de stad. Vandaar heeft in het Westen Antonios de roep gekregen de patroon der huisdieren te zijn en wordt hij afgebeeld met een varken.

De heilige Antonius van Krasnicholm, eveneens een kloosterstichter, bouwde aan de Mologarivier (1481).

De heilige Georgios van Yannina was een arbeider die om zijn uiterlijk en manier van optreden de spotnaam ‘de ongelovige Hassan’ had opgelopen. Dit bracht sommige Turken ertoe te beweren dat hij dus eigenlijk een moslim was, en daarom werd hij bij de rechtbank aangeklaagd. Hij wist echter zijn eerste werkgever te doen opkomen die kon verklaren dat hij altijd christen was geweest.
Een Turk die hem bijzonder vijandig gezind was, bleef dezelfde beschuldiging naar alle kanten herhalen en bereikte zo dat er een tweede proces tegen Georgios aanhangig werd gemaakt. Intussen kon hij niet meer over het getuigenis van zijn eerste werkgever beschikken, en omdat hij hardnekkig vasthield aan zijn christelijk geloof, werd hij veroordeeld en stierf op de galeien in 1838.
Hij was echter de laatste die in Griekenland om zijn geloof gedood werd. ln 1844, toen er een grote hervorming plaatsgreep in Turkije, werd ook de doodstraf op geloofsafval opgeheven.

De heilige Theodosios de Grote, keizer van Byzantium (379 – 395) was het christendom bijzonder toegewijd en deed veel om de verbreiding van het geloof te bevorderen. Onder zijn bestuur werd het tweede oecumenische concilie (Constantinopel) bijeengeroepen, waar de besluiten van het concilie van Nicea tot voltooiing werden gebracht.

De heilige Julianos, bijgenaamd Sabba, was een kluizenaar in de streek van Edessa in Mesopotamië. Zijn heilig leven en de wonderen die hij verrichtte brachten het geloof, dat tijdens de regering van keizer Valens in de streek van Antiochië bijna uitgestorven was, weer tot leven.

Eveneens op deze dag de gedachtenis van de heilige Sulpicius, bisschop van Bourges, 647; GenufIius‚ bisschop van Cahors, 250; Richmirus, abt van Le Mans, 715; en de monniken Antonius, Merulus en Johannes van het Andreas-klooster in Rome, uit de 5e – 6e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.