Synaxis voor alle orthodoxe christenen die door honger, dorst, koude, zwaard of een andere gewelddadige dood gestorven zijn, bij de Pokrov van de heilige Moeder Gods.

De heilige 14.000 onschuldige kinderen, die door Herodes in de omstreken van Bethlehem zijn vermoord, toen hij de drie wijzen had horen vragen naar ‘de Nieuwgeboren Koning der Joden’, werden al heel vroeg herdacht: reeds de heilige Ireneos in de 2e eeuw maakt er melding van. Het was nog geen aparte dag, maar verbonden met Theofanie.

De heilige Markellos de rechtvaardige, uit Apamea in Syrië, werkte als monnik eerst in Efese‚ later in Constantinopel, waar hij om zijn voorbeeldig leven tot abt werd gekozen van het Akimieten-kIooster‚ dat onder zijn leiding tot grote bloei kwam. De gemeenschap was in drie taalgroepen verdeeld: Grieks, Latijn en Syrisch, die om de beurt een derde deel van de onophoudelijke lofzang verzorgden. Op deze wijze wilden zij het gebod van de apostel volbrengen: “Bid zonder ophouden”.
Markellos werd gezien als de grootste autoriteit op het gebied van geestelijk leven, en bij alle kloosters die tijdens zijn leven werden gesticht, werd zijn raad ingewonnen. Vaak gaf hij ook een van zijn monniken mee om praktisch behulpzaam te zijn bij de nieuwe stichting. Zo gebeurde het ook in 463 bij de stichting van het later zo beroemde Studionklooster.
Maar voorlopig was nog het klooster der Akimieten het geestelijk middelpunt van het Rijk en van de byzantijnse cultuur. De gebouwen werden steeds grootser opgetrokken, er was een rijk voorziene bibliotheek, en een groot aantal monniken hield zich bezig met het copiëren en verluchten van boeken. Markellos speelde ook een voorname rol bij het verdedigen van de orthodoxie tegen Eutyches en zijn monofysieten, die in Christus geen werkelijk menselijke natuur erkenden. Hij had een sleutelpositie op het concilie van Chalcedon in 451, en bij het uitvoeren van de daar getroffen bepalingen.
Grote roem verwierf Markellos door de vele wonderen welke op zijn voorspraak geschiedden. Hij genas talloze zieken, zowel onder zijn monniken als de velen die zijn hulp kwamen vragen, zelfs op afstand. Hij deelde voedsel uit zonder rekening te houden met de beperkte mogelijkheden van het klooster, maar God vulde op wonderbare wijze de slinkende voorraden aan.
Toen na de dood van zijn broer hem het fortuin van de familie toeviel, wilde hij daarvan niets voor zijn eigen klooster gebruiken, maar schonk alles weg aan armere kloosters en aan de noodlijdenden, zonder iets achter te houden. Aan hen die in verdrukking raakten door de machtigen der aarde of slachtoffer waren van onrechtvaardige rechters, bood hij zonder enige terughoudendheid asiel en verdediging. In alle belangrijke zaken werd zijn raad ingewonnen.
Zijn barmhartigheid gold allen. Zij die gevallen waren en zuchtten onder het juk van de zonde, vonden bij hem troost en bijstand. Monniken die het klooster verlaten hadden, nam hij vol liefde weer op als zij daar om vroegen. Nadat hij zo gedurende 60 jaar overstromend van barmhartige liefde, het ascetisch leven had geleid, is Markellos vredig in Christus ontslapen tegen het jaar 484.

De heilige Thaddeos uit Skythië was een slaaf in het huisgezin van de latere heilige Theodoros de Studiet Toen deze monnik werd, kreeg Thaddeos de vrijheid. maar hij wilde onder de leiding blijven van Theodoros. Hij werd voor het gerecht gedaagd omwille van de verering van de iconen en werd onder keizer Michael zodanig gemarteld dat hij drie dagen later stierf.

De heilige Benjamin, van de Nitriaberg in Egypte, gestorven in 392. Nadat hij 80 jaar de hardste ascese had beoefend, schonk God hem de gave zieken te genezen door handoplegging, of door hen te zalven met de door hem gezegende olie. Acht maanden voor zijn dood kreeg hij een nierziekte: zijn lichaam hield al het water vast en begon steeds meer op te zwellen. Maar hij bleef de zieken genezen die zich door dit afschuwelijke schouwspel niet lieten afschrikken. Voor zichzelf vroeg hij echter geen genezing, in een onwankelbaar vertrouwen op Gods goedheid. Na zijn dood was Benjamins lichaam zodanig gezwollen dat men de deurposten moest uitbreken om hem naar buiten te kunnen dragen.

De heilige Markos de Holengraver, heeft een groot deel van het onderaardse Holenklooster tot stand gebracht; 11e en 12e eeuw.

De heilige Theofilos‚ de Bedroefde, uit het Holenklooster. Hij beweende zozeer zijn zonden dat hij zich letterlijk heeft blind geschreid. Hij wordt herdacht samen met zijn broer Johannes. Zij leefden tegen het einde van de 11e eeuw.

De heilige Crescens (Kreskens), metgezel van de heilige Paulos en misschien bisschop van Chalcedon in Bithynië (niet Galatië). Waarschijnlijker is dat hij naar Gallië is gezonden, waar omstreeks 150 een Crescens de eerste bisschop van Vienne was.

De heilige Ursinius, eerste bisschop van Bourges‚ was gewijd door de eerste generatie na de apostelen. Hij stichtte de kerk van Bourges en werd na zijn dood begraven op het door hem aangelegde kerkhof. Later verflauwde in die streek het geloof, zodat de ligging van die graven uit het geheugen verdwenen is. In 560 werd zijn lichaam na een openbaring teruggevonden en geplaatst in de kerk die sindsdien de naam van Ursinius draagt.

De heilige Trofimos uit Klein-Azië was met Tychikos medewerker van de heilige Paulos op diens derde Missiereis, en hij bezorgde waarschijnlijk de brief aan de Korinthiërs. De eerste bisschop van de grote handelsstad Arles heette eveneens Trofimos, maar die was er eerst in 250, zodat zij onmogelijk dezelfde persoon kunnen zijn zoals in het Romeinse martyrologium vermeld wordt.
Volgens betere bronnen was bisschop Trofimos een van de zeven bisschoppen die vanuit Rome naar Gallië werden gezonden tijdens de vervolging van Decius. Hij bevestigde daar het geloof dat erg reeds gebracht was in de tijd van de apostelen, door de vele Griekse en oosterse emigranten die daar woonden. Maar al predikte hij daar het Evangelie met levensgevaar, Trofimos is toch in vrede gestorven. De kathedraal van Arles is aan hem toegewijd.

De heilige abt Ebrulfus (Evroul) was geboren in Bayeux in 517, en kwam aan het hof van Clotharius. Hij was gehuwd met een vrouw die zijn idealen deelde, en zij besloten van elkander te scheiden en elk in een klooster te gaan. Na enkele jaren stichtte hij met drie gezellen een kluizenarij in het woud van Ouche‚ bij het stadje Montfort, het huidige St. Evroul de Montfort. Geleidelijk kwamen er steeds meer leerlingen en de ledige ruimte raakte bevolkt met monniken. Koning Childebert schonk rijke gaven en zijn koningin bouwde er de kerk Notre-Dame-des-Bois. Hij heeft nog veel andere kloosters gesticht, zowel voor mannen als voor vrouwen, maar zijn voornaamste verblijf was in Ouche; Ebrulfus is daar gestorven in 596, in de ouderdom van 80 jaar.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Callistus, Felix en Bonifatius, ter dood gebracht in Rome; en Dominicus, Victor, Primianus, Lybosus, Saturninus; Crescentius, Secundus en Honoratus, die geleden hebben in Noord-Afrika.

Eveneens op deze dag de heilige Athenodoros, leerling van de heilige Pachomios de Grote; Georgios‚ bisschop van Nikomedië in de 9e eeuw, canondichter; Theofilos van Loega en Omoetsj; en de kluizenaar Albertus van Gambro‚ 7e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.