De heilige Piamoen leefde met haar moeder in Egypte in armelijke omstandigheden in een dorp op enige afstand van de Nijl. Met spinnen verdienden zij hun karig brood terwijl zij hun geest zoveel mogelijk gericht hielden op God.
Eens was er een bijzonder langdurige overstroming van de Nijl en de oeverbewoners, wier woonplaats in het water verdwenen was, verenigden zich tot gewapende benden die het hoger gelegen dorp wilden uitmoorden om hun woningen in bezit te nemen. De profetisch begaafde Piamoen zag dit in een droom en waarschuwde de priester. Ze vroeg hem de wanhopigen tegemoet te gaan om ze van hun plan af te brengen. De raad van het dorp durfde dit risico niet te nemen, maar ze vroegen Piamoen, die om haar heilig leven geacht werd, haar gebed te verdubbelen.
Toen zij zag dat haar raad niet werd opgevolgd, trok zij zich bedroefd in haar hut terug en bad de gehele nacht met aandrang dat God hen allen uit deze nood zou verlossen en deze slachtpartij zou verhinderen. De aanvallende groep werd toen door verlamming bevangen. Van nieuwsgierige dorpelingen die hen kwamen opzoeken, vernamen zij dat dit gebeurd was op het gebed van de maagd Piamoen; en zij beloofden vrede als Piamoen hen door haar gebed weer zou vrijmaken.

De heilige Eutropios, Kleonikos en Basiliskos die in Pontus als christen waren gevangen genomen tijdens de vervolging van Maximiaan. Eutropios en Kleonikos ondergingen de marteldood maar Basiliskos werd in de gevangenis gelaten omdat hij nog zo jong was. Diep teleurgesteld bad hij: ‘Heer Jezus Christus, vergeet mij toch niet en laat mij toch niet gescheiden worden van die heiligen die samen met mij gevangen genomen zijn, en die voor U hebben mogen lijden en de kroon hebben ontvangen!’ Toen verscheen hem de Heer en zei: ‘Ik zal je niet vergeten want jouw naam is samen met die van hen opgeschreven. Wees niet terneergeslagen omdat je de laatste bent, want je zult aan velen voorafgaan. Ga nu afscheid nemen van je moeder en je broers en kom dan hier terug, je zult je kroon ontvangen. Wees niet bang voor de martelingen die ze je zullen aandoen, want Ik zal bij je zijn’.
Basiliskos wist de cipier over te halen hem naar huis te laten gaan, maar dat werd zijn ongeluk want plotseling zette de praetor deze zaak als eerste op de rol en hij liet Basiliskos ‘s morgens vroeg halen. De cipier kreeg natuurlijk de volle laag van zijn woede. Een groep ruwe huursoldaten werd naar het dorp gestuurd om de jongeman op te halen. Deze was juist bezig afscheid te nemen van zijn moeder om naar de gevangenis terug te keren. Nu moest hij als voortvluchtig gevangene de mars in martelschoenen volbrengen, waarin scherpe spijkers geslagen waren zodat hij een bloedspoor achterliet. De bewoners van het dorp liepen te hoop tegen deze marteling maar werden door de soldaten weggeranseld. Onderweg hield de troep stil bij een herberg om uitvoerig te rusten en te eten, terwijl Basiliskos buiten vastgebonden moest blijven staan in de brandende zon, terwijl zich een bloedplas vormde op de grond. Maar hij wist de moed op te brengen om de psalm te blijven zingen: ‘Al zou een leger het tegen mij opnemen, toch zal mijn hart niet bevreesd zijn, want Gij, o Christus, zijt met mij!’
De gevangene werd naar de Apollo-tempel gebracht, waar hij in discussie trad over de Schepper van hemel en aarde, en een extatisch gebed tot God richtte om Zijn heerlijkheid kenbaar te maken. Toen hij het ‘Amen’ had gezegd, kwam er een aardbeving en het grote afgodsbeeld viel gebroken op de grond.
Toen liet de praetor Basiliskos weghalen om onthoofd te worden, 21 juli 308.
Het is niet duidelijk waarom zijn feest juist op deze dag wordt gevierd. Wel is er het verslag van zijn verschijning aan de oude Johannes Chrysostomos, vlak voor diens sterven, maar die valt op 27 januari.

De heilige Marinos en Asterios. Marinos van Caesarea was officier in het Romeinse leger. Toen het ogenblik was aangebroken dat hij bevorderd moest worden, werd door de officier die in anciënniteit op hem volgde, bezwaar aangetekend omdat Marinos christen was en dus geen Romeinse ereplaats mocht bezetten. De praetor ondervroeg hem en toen bleek dat het inderdaad zo was, schonk hij hem drie uur de tijd om erover na te denken en zijn keus te bepalen. Want ofschoon er op dat ogenblik geen openlijke vervolging heerste, golden voor het leger toch striktere regels.
Het was een sensationeel nieuwtje dat zich snel door de stad verspreidde, en de bisschop kwam naar de kazerne en nodigde Marinos uit met hem naar de kerk te gaan. Daar duidde hij op het zwaard dat Marinos aan de zijde droeg en tegelijk hield hij hem het Evangelieboek voor en vroeg naar zijn keuze. Met grote beslistheid stak Marinos zijn hand uit naar het Evangelie. ‘Houd dan met al uw kracht vast aan God, opdat ge in Zijn kracht moogt verkrijgen wat ge gekozen hebt. Ga in vrede’.
De omroeper van het praetorium riep toen uit dat de tijd verstreken was. Marinos werd opnieuw opgeroepen, en toen hij zijn besluit meedeelde zich aan Christus te houden, werd hij onthoofd, rond het jaar 260.
Een van de senatoren, Asterios‚ was daarbij aanwezig. Hij droeg het lichaam in zijn armen weg, bekleedde het met een kostbaar gewaad en gaf het een eervolle begrafenis. De kroniek vermeldt niet dat deze handelwijze hem noodlottig werd, maar in de herinnering van de kerk staat ook hij als martelaar bekend. Hij heeft een eigen feestdag op 7 augustus.

De heilige Camilla en haar zusters Magnentia, Pallaria en Porcaria, leefden op hun vaderlijk goed nabij Ravenna. Toen de om zijn heiligheid beroemde bisschop Germanus daar op zijn laatste tocht enige tijd verbleef, gingen zij bij hem geestelijke raad halen en zij stelden zich onder zijn leiding toen hij door ziekte niet verder kon trekken. Zij verzorgden hem met grote toewijding, en nadat hij gestorven was vergezelden zij zijn lichaam tot aan Auxerre. Deze tocht vond plaats tijdens een seizoen van uitputtende hitte, en duurde bijna twee maanden. Zij vielen daardoor ten prooi aan een besmettelijke ziekte en stierven onderweg.

De heilige Winwaloe (Guignole), abt van Llandevenec in Bretagne. Hij was een van de zonen van gouverneur Fragan onder koning Grallo en werd voor zijn opvoeding toevertrouwd aan een heilige kluizenaar, samen met zijn twee broers. Zij dienden God op het eilandje lsle-vert.
Op een dag was Winwaloe bij zijn vader op bezoek toen een vloot zeerovers ‘van wel duizend zeilen’ op de kust afstevende. Fragan wist de bevolking bijeen te roepen om weerstand te bieden, terwijl Winwaloe als een tweede Mozes met ten hemel geheven armen bleef bidden. Zij wisten de piraten vernietigend te verslaan en slechts een kleine rest ontsnapte met hun schepen. Na deze glanzende overwinning werd met de buit een klooster gebouwd op de plaats van deze veldslag, lsel-Vez, en dit klooster kreeg de naam Loc-Christ.
Winwaloe zelf vestigde zich later op een eilandje in de monding van de Seine, maar de plaats was zo blootgesteld aan de Atlantische stormen, en werd dan zelfs overstroomd, dat hij een geschiktere gelegenheid zocht. Deze vond hij in Llandevenec, tegenover Brest. Daar verzamelden zich vele broeders rond hem.
Hijzelf bleef een leven leiden van uiterst strenge ascese: zijn voedsel bestond uitsluitend uit brood en water, te weten gerstebrood, waaraan hij voor zichzelf nog as toevoegde om het nog onsmakelijker te maken. Tijdens de Grote Vasten at hij slechts tweemaal per week. Hij sliep in het zand of op een laag boomschors met een steen als hoofdkussen. Het persoonlijk gebed deed hij slechts staande of geknield. Ondanks dit alles bereikte hij een zeer hoge ouderdom.
Hij is gestorven op een zaterdag, 3 maart, in de eerste week van de vasten. Hij stierf, staande aan het Altaar, nadat hij aan alle broeders de vredeskus had gegeven.

De heilige Cunegonda (Kunigunde), keizerin van Duitsland, echtgenote van Hendrik van Beieren. Zij had als jong meisje aan God de gelofte van maagdelijkheid gedaan, maar om aan haar ouders te gehoorzamen trad zij toch in het huwelijk met hertog Hendrik. Omdat het huwelijk kinderloos bleef, is men later tot de conclusie gekomen dat zij Hendrik heeft overgehaald om die gelofte te houden. Dit is ook niet zo onwaarschijnlijk gezien zijn godsdienstige levenswijze en ook omdat in die tijd het einde van de wereld in het bijzondere jaar 1000 werd verwacht.
Na de dood van keizer Otto III werd Hendrik tot Rooms-koning gekozen in 1002, en in datzelfde jaar werden zij als keizer en keizerin gekozen te Paderborn. In 1014 werden zij in Rome door de paus gekroond.
Cunegonda had een weldadige invloed op het opvliegende karakter van haar man. Zij trok ook altijd met hem mee op zijn reizen en wist vaak de vrede te herstellen die zo snel door een onberaden optreden wordt verbroken. Ook trok zij zich bijzonder het lot aan der armen en door het leven verslagenen, en gebruikte haar grote vermogen om waar zij maar kon hulp te bieden. Beiden deden ook veel om de ondernemende bisschoppen van die tijd in hun missiewerk te steunen.
Op haar aanraden stichtte Hendrik het diocees Bamberg, en zij verkreeg voor die stad zulke bijzondere privileges dat een spreekwoord zei dat de zijden draden van Cunegonda de stad beter verdedigden dan de zwaarste wallen en torens. Vervolgens stichtte zij een benedictinesserabdij in Kaufungen bij Kassel, om een gelofte te vervullen die zij tijdens haar ziekte had gedaan voor wanneer zij genezen mocht. Juist voordat deze abdij voltooid was, stierf Hendrik in 1024.
Het volgend jaar werd de abdijkerk met grote statie ingewijd op de sterfdag van Hendrik, en nadat het Evangelie gezongen was ging Cunegonda naar het Altaar, legde haar keizerlijk gewaad af en bekleedde zich met een versleten habijt. Haar haren werden afgesneden en de bisschop gaf haar de sluier. Nu was zij geheel aan God toegewijd en in het klooster liet zij op geen enkele wijze blijken eens keizerin geweest te zijn. Zij gedroeg zich als de allerminste in het klooster en was ervan overtuigd dat dit voor God ook werkelijk zo was. Zij vermeed alles wat haar aan haar vroegere waardigheid zou kunnen herinneren. Zij bad en las veel, deed ruw handwerk, en legde zich bijzonder toe op het bezoeken en helpen van de zieken.
Zo bracht zij de laatste vijftien jaren van haar leven door, er altijd op bedacht om op geen enkele wijze voorgetrokken te worden boven anderen. Toen zij tijdens haar laatste ziekte zeer verzwakte, bemerkte zij dat men een prachtig lijkkleed aan het borduren was, maar zij smeekte een gewone zuster-begrafenis te krijgen. Zo stierf zij op deze dag in 1040 en werd in Bamberg naast haar zo beminde echtgenoot begraven.

De heilige Emetrius (Madir) en Chelidonius dienden in het Romeinse leger in Zuid-Frankrijk toen een vervolging uitbrak. Zij begaven zich naar het garnizoenscommando aan de Spaanse grens, en werden gemarteld in Calahorra. Maar wat men hen ook aandeed, zij gedroegen zich opgewekt alsof er iets aangenaams gebeurde. De officiële akten van hun proces werden verbrand om hun nagedachtenis uit te wissen, maar er ontstond juist een des te grotere verering.

De heilige Lamalisse leefde in de 7e eeuw op het noordelijke eiland Aran, aan de westkust van Schotland, dat door de monniken enigszins bewoonbaar is gemaakt. Vanuit deze eenzaamheid verspreidde zich de roep van zijn heiligheid, en een van de naburige eilanden draagt nog steeds de naam van deze heilige monnik.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Eleutherios, in Portugal met het zwaard gedood; en Luciolus, Felix, Fortunatus‚ Marcia en hun gezellen.

Eveneens op deze dag de heilige Piama, een maagd uit Alexandrië; zij deed ascese in een grot, en stierf daar in 377; evenals haar medezuster Alexandra, die zich niet ver van Piama gevestigd had in een andere spelonk; Zeno en Zoël, monniken; Calupan, recluus in Auvergne, 576; en Titianus, bisschop van Brescia.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.