De heilige Mauritios (Maurikios) met 70 van zijn soldaten. Hij was generaal van het legeronderdeel dat in Syrië geplaatst was. Zij beleden Christus en weigerden te offeren aan de afgoden, tijdens de vervolging van de tiran Maximiaan. Zij werden gedegradeerd en gevangen gezet. Fotinos, de jongste zoon van Mauritios, nog maar een kind, werd om zijn vader te intimideren onthoofd. De anderen werden wreed verscheurd en gebrand, en tenslotte, ingesmeerd met honing, in een moeras blootgesteld aan de beten van wespen, horzels en muskieten. Zij hielden dit dagenlang uit en pas na tien dagen was de laatste gestorven. De lijken werden tenslotte onthoofd en verbrand, in 305. Van de martelaren zijn nog de namen Theodoros en Filippos bekend.

De heilige Maximianus, bisschop van Ravenna, was eerst diaken te Pola. Toen hij eens zijn land aan het ploegen was, stiet hij op een koffer vol goudstukken, die daar waarschijnlijk tijdens een of andere vijandelijke inval waren verborgen en verloren waren geraakt. Hij vulde een paar grote soldatenlaarzen die hij nog bezat met geldstukken en bracht de rest aan de keizer in Ravenna. Deze eiste alle gevonden schatten voor zichzelf op en liet Maximianus zweren dat hij alles had afgegeven. Deze zei: ‘Dit is alles, behalve wat ik in mijn schoenen heb’. Dat kon niet veel zijn, dacht de keizer, en hij was tevreden.
Toen in 546 de bisschopszetel van Ravenna vacant was, herinnerde de keizer zich de diaken en liet hem wijden tot aartsbisschop. Maar het volk had intussen reeds op canonieke wijze zelf een opvolger gekozen en weigerde om Maximianus zelfs maar in de stad toe te laten. Zijn gezellen wilden een klacht bij de keizer indienen, maar Maximianus weerhield hen daarvan en vestigde zich in de buurt van de stad en wachtte rustig af of de vijandigheid niet vanzelf zou uitdoven. Dit gebeurde inderdaad. Misschien eerst met tegenzin, om moeilijk- heden met de keizer te vermijden, maar al spoedig van ganser harte. Maximianus gebruikte het geld dat hij had achtergehouden op verstandige wijze ten bate van de stad en bestuurde zijn kudde met veel wijsheid, vroomheid en vriendelijkheid, zodat hij, toen hij na 10 jaar stierf, als een heilige werd beschouwd.

De heilige Aristion, bisschop van Salamis op Cyprus, werd door Papias genoemd als een van de twee en zeventig leerlingen die door Christus werden uitgezonden om de komst van het Godsrijk te prediken, zoals de geschiedschrijver Eusebios ons verhaalt.

De heilige Thalassios met zijn leerling Limneos. Zij leefden onder de blote hemel op een bergtop in de Syrische woestijn, onder volkomen stilzwijgen, ten tijde van de heilige bisschop Theodoritos van Cyr, die ook hun leven beschreven heeft. Thalassios is gestorven in 440.
Limneos was ziekelijk en ten prooi aan heftige pijnaanvallen, maar hij wilde niets doen of gebruiken om daarvan bevrijd te worden, maar verdroeg alles met heroïsch geduld. Van nature was hij rad van tong en geneigd om voor zijn beurt te spreken. Om zich daarvan te beteren nam hij jarenlang een volstrekt stilzwijgen in acht. Hij leefde in een soort van open kamer, met een deur en een venster, maar zonder dak, zodat hij onder de blote hemel toch tegen wilde dieren beschermd bleef.
Eens werd hij door een gifslang op tien plaatsen gebeten, maar ook daartegen wilde hij niet meer doen dan een kruisteken maken over zijn wonden, al had hij er nog zoveel pijn van. En het duurde lang eer hij daarvan genezen was.
Er waren in die streek veel blinden. Met hen had hij bijzonder medelijden. Hij leerde hen psalmzingen en bouwde voor hen op den duur twee huizen bij zijn cel, en hij wijdde zich aan hun geestelijk onderricht. Op deze wijze heeft hij 38 jaren geleefd.

De heilige Papias, bisschop van Hiërapolis, behoort tot de apostolische vaders. Hij was een leerling van de apostel Johannes en een vriend van de heilige Polykarpos. Er zijn slechts enkele brokstukken van zijn geschriften bewaard gebleven in de kerkgeschiedenis van Eusebios: vermeldingen van de Evangelies van Mattheos en Markos; de vier Maria’s en de broeders des Heren, en een deel van een commentaar over de Woorden van de Heer. Hij is gestorven rond 130. Papias beroemt zich erop dat hij aan elk van de apostelen die hij ontmoette, telkens heeft gevraagd wat zij van de Heer hadden gehoord, om dat op te schrijven. Helaas is zijn boek niet bewaard gebleven.

De heilige Athanasios de Belijder, een Griek uit Constantinopel van rijke familie, werd monnik in het strenge Paulo-Petriosklooster in de baai van Nikomedië. Zijn grote beminnelijkheid, gepaard aan een ascetische levenswandel, maakte hem tot een invloedrijke persoonlijkheid. Hij was bevriend met de beroemde heilige Theodoros de Studiet en met Johannes van het Katharenklooster; tezamen werkten zij aan het herstel van de iconenverering. Daarom werd hij onder Leo de iconenbestrijder in ballingschap gezonden, en ten gevolge van de doorstane ontberingen is hij gestorven in 821.

De heilige Baradat (Varadat) leefde in de woestijn van Syrië, in een kuil die hij nooit verliet. Hij was gekleed in enkele dierenvellen en beoefende het onophoudelijk gebed. Hij had een zwak gestel, maar liet zich daardoor niet weerhouden een even strenge ascese te onderhouden als de andere kluizenaars. De brandende liefde tot God die hem doorgloeide, maakte het mogelijk dat hij de beperktheden van zijn lichaam overwon, en hij liet daardoor zien dat het meer aankomt op moed dan op kracht om iets te bereiken in het geestelijk leven.
Evenals Simeon de Styliet werd hij geraadpleegd door keizer Leo, en zijn antwoord is gevoegd bij de documenten van het concilie van Chalcedon. Hij is gestorven rond 460.

In de vroege Kerk werd op 22 februari ook de Kathedra van de heilige apostel Petros in Antiochië herdacht, waar hij zeven jaar aan het hoofd van de kerk heeft gestaan. Antiochië was de hoofdstad van heel het oosten; de prediking van het Evangelie bracht daar zoveel gelovigen bijeen dat ze een opvallende groepering in de samenleving werden en met een eigen naam werden genoemd, christenen, mensen die bij Christus behoren.
De christenen vierden de verjaardag van hun doopdag, en dan hernieuwden ze de gelofte die ze toen aan God hadden gedaan en dankten Hem voor de barmhartigheid die Hij hun had bewezen. Het was de dag van hun geestelijke geboorte. Zo werd ook de stichting van de grote christengemeenten in gedachtenis gehouden. Deze datum werd gekozen omdat deze dag het al te uitgelaten slot vormde van een achtdaagse algemene dodengedachtenis die in de heidense tijd gehouden werd.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Telesforus, bisschop van Rome van 125 tot 136; Anthusa, met twaalf dienaressen; Synetos; en zeer vele martelaren in Arabië‚ die onder Galerius uiterst wreed zijn vermoord.

Eveneens op deze dag de heilige Blasios, een bisschop; Paschasius‚ bisschop van Vienne, een heilig man en een groot geleerde, in 312; en Abilios‚ na de heilige Markos de tweede bisschop van Alexandrië‚ die door zijn heilig leven velen tot Christus heeft gebracht.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.