De heilige Eustathios, aartsbisschop van Antiochië, nam deel aan. het eerste oecumenische Concilie van Nicea, in 325, waar hij de Orthodoxie met kracht verdedigde toen hij beleed dat Jezus Christus, de Zoon van God, de gelijke is van de Vader en de Heilige Geest door Zijn goddelijke wezenheid. Door de ariaanse partij werd hij ervan beschuldigd in ontucht te leven en daarom werd hij van zijn post ontheven en in ballingschap gestuurd naar Filippi in Macedonië. Daar is hij twintig jaar later overleden. Tenslotte werd de vrouw die hem indertijd had aangeklaagd, ernstig ziek, en in haar angst om met zulk een zonde op haar geweten te sterven, bekende ze dat zij toen met geld was overgehaald om een volkomen verzonnen beschuldiging in te dienen. Toen werden zijn relieken overgebracht naar Antiochië, waar ze vol eerbied werden ontvangen.

De heilige Johannes III, de Scholastikos, patriarch van Constantinopel (665- 677). Hij was een geleerde rechtskundige, die zich vooral interesseerde voor het kerkelijk recht. Aan hem wordt de beroemde wetten-verzameling, de Nomokanon, toegeschreven, die een overzicht geeft van de bestaande wetten van de kerk en het rijk in de 7e eeuw. In zijn tijd werd de cherubijnenhymne ingevoegd bij de Grote Intocht in de Goddelijke Liturgie, en het communiegebed: ‘Zoon van God, neem mij heden aan als deelgenoot bij Uw mystiek Avondmaal…’

De heilige Severianos, bisschop van Scythopolis in Palestina, aanvaardde met de meeste monniken van het Heilige Land de conclusies van het oecumenisch concilie van Chalcedon, waarin de leer van Eutyches werd veroordeeld omdat daarin tekort werd gedaan aan de mensheid van Christus. Er was echter een tegenpartij, onder aanvoering van de monnik Theodosios, die scherp stelling nam tegen deze beslissingen. Deze monniken wisten zich daarbij gesteund door het gezag van keizerin Eudoxia, de weduwe van Theodosios de jongere, die eveneens in Palestina verbleef. Zij begonnen steeds gewelddadiger op te treden, zetten Juvenalis af als patriarch van Jeruzalem en stelden Theodosios op zijn plaats. Deze begon de orthodoxe christenen op de wreedste wijze te vervolgen en overstroomde Jeruzalem met hun bloed. Met een legergroep trok hij heel het land door en doodde ieder die hem niet wilde aanvaarden. Daartoe behoorde ook de bisschop Severianos, die in 453 de marteldood onderging.

De heilige Zacharias van Jeruzalem was patriarch van 609-632 in het vijfde jaar van zijn bestuur veroverden de Perzen Jeruzalem. Zij roofden het heilig Kruis en namen de patriarch met veel andere bewoners als gevangenen mee. Hun zware lot werd enigszins verlicht door de rijke gaven die Johannes de Alexandrië, voor hen wist te organiseren. Pas veertien jaar later, eind 628, konden zij onder keizer Heraklios terugkeren naar de heilige stad.
In 629 heeft hij op de 14e september de terugkeer en de feestelijke verheffing gevierd van het kostbaar Kruis. Hij is gestorven in 631.

De heilige Timotheos was afkomstig uit Italië‚ maar hij was al heel vroeg naar het oosten getrokken en werd monnik in een klooster op de OIymposberg in Bithynië. Zijn meesterschap over zichzelf bracht al snel de monnikswijding. Behalve in vasten en onthouding oefende hij zich in het bijzonder in de nachtwake. Op den duur bracht hij heel de nacht door staande in gebed. Hierdoor bereikte hij volkomen zelfbedwang en hartstochtloosheid. Zijn leven bleef rein naar lichaam en geest zodat hij een ware woning werd voor de Heilige Geest. Daardoor bezat hij gebiedende macht over de onreine geesten van de bezetenen, terwijl hij ook andere genezingen verrichtte. Later trok hij zich nog verder terug en leefde in volkomen eenzaamheid op een woeste plaats in de bergen, in steeds innerlijker gebed. Daar is hij in hoge ouderdom gestorven, rond 795.

De heilige Georgios van Amastris aan de Zwarte Zee, was het afgebeden kind van een echtpaar dat voordien gedurende vele jaren kinderloos was gebleven. Zij voedden hem op als het kind van een gelofte, en Georgios beantwoordde daaraan door zijn al vroeg tot uiting komende liefde voor het gebed. Nadat zijn opvoeding voltooid was, trok hij naar het woestijngebied, en op de Sirikiberg vond hij een kluizenaar, bij wie hij monnik werd. Toen zijn starets gestorven was, keerde hij naar de bewoonde wereld terug en trad in het klooster in de buurt van zijn geboortestad. ln 788 werd hij tot bisschop van Amastris gewijd. Daar onderscheidde hij zich door zijn liefdevolle zorg voor de armen. Hij was een hymnendichter en bezat profetische gaven. Aan een officier die aan de grens van het rijk gestationeerd was, voorzegde hij dat deze de keizerstroon zou bestijgen. Hij was de latere keizer Nikeforos, en onder zijn bewind is Georgios gestorven in 805.

De heilige Germanus was de zoon van een rijke senator van de stad Trier. Hij was wees en werd opgevoed in de huishouding van bisschop Modoald van die stad. Toen hij een jongeman van zeventien geworden was, deelde hij heel zijn bezit uit aan de armen en sloot zich aan bij een heilige kluizenaar, Arnulf, de voormalige minister van koning Dagobert en voormalig bisschop van Metz, die nu leefde op de Romberg (Remiremont) in Lotharingen. Tussen hen ontstond een diepe vriendschap en Arnulf wist de jonge Germanus te brengen tot de christelijke volmaaktheid.
Germanus had op zijn beurt weer grote invloed op zijn jongere broer Numerianus, en zij trokken samen naar het klooster dat zojuist gesticht was door een andere vriend van Arnulf, de heilige Romaric. Zij leefden daar volgens de regel van de heilige Columbanus‚ die bijzonder aanmoedigde tot harde ascese en het zoeken van vernederingen, om zo zichzelf steeds nauwer te verbinden met God.
Toen dit klooster te zeer onder invloed kwam van de adellijke beschermheren, die de monniken als een soort lijfeigenen gingen beschouwen, vertrokken de twee broers naar Luxeu, het klooster van de heilige Walberg. Deze erkende hun verdienste en zond hen naar Granfel, naar het nieuwe klooster dat gesticht was door Gondon, de hertog van de Elzas. Daar vandaan bestuurde Germanus nog twee andere kloosters, maar hij verbleef gewoonlijk in Granfel.
Hertog Bonifatius‚ de opvolger van Gondon, volgde een volkomen tegengestelde gedragswijze. Hij eiste de goederen van de kloosters op en verdrukte de arme bevolking. Germanus klaagde niet over de vervolging van de monniken, maar kwam wel telkens pleiten voor de belangen van de verdrukte bevolking. Dit verdroot de hertog, maar hij durfde niet openlijk tegen de geliefde abt op te treden. Daarom verzoende hij zich in het openbaar met hem, en beloofde zijn leven te beteren. Maar toen Germanus op de terugweg was naar het klooster, liet hij hem door een troep soldaten opwachten en met lansen doorsteken, in 666.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Verulus, Secundinus, Siricius‚ Fe|ix‚ Saturninus, Fortunatus met 16 anderen in Noord-Afrika, tijdens de vervolging der Vandalen; Daniël, een priester, en de maagd Verda, die in Perzië drie maanden gemarteld zijn onder Sapor II, totdat zij hun martelaarschap voleindigden door onthoofding in 344.

Eveneens op deze dag de heilige Felix, bisschop van Metz; Gombertus, abt te Sens, 675; Vitalina, een maagd in Auvergne, 390; Paterius, bisschop van Brescia; en Pepijn van Landen, die in Nijvel als heilige wordt vereerd; hij is de vader van de heilige Gertrudis en ligt naast haar begraven in haar kerk te Nijvel.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.