De heilige Alexandros, bisschop van Comana in Pontus, bijgenaamd ‘de Kolenbrander’. Hij was een beroemd wijsgeer geweest, maar nadat hij christen was geworden, had hij de weg der deemoed gekozen. Gregorios de Wonderdoener stelde hem aan tot bisschop. Hij moest voor het geloof getuigen en werd levend verbrand.

De heilige Equitius leefde als monnik in de Abruzzen in dezelfde tijd als de heilige Benedictus. In zijn jeugd werd hij hevig door zinnelijke hartstocht bekoord, maar hij overwon de verzoekingen door onophoudelijk gebed. Anderen kwamen zijn raad vragen, maar hij liet ieder in zijn eigen omgeving het leven der onthouding leiden. Zo bevolkte hij heel de streek van Valeria met verspreid levende monniken, die hun tijd verdeelden tussen handenarbeid en gebed. Equitius trok geregeld rond om hen te bezoeken en moed in te spreken. Daarbij richtte hij zich in de dorpen ook tot de andere inwoners, en riep hen op tot het dienen van God en tot onderlinge liefde. Hij was geen priester en er gingen klachten naar de Paus van Rome dat hij zich priesterlijke rechten aanmatigde. Deze liet echter de zaak nauwkeurig onderzoeken en verbood toen Equitius lastig te vallen of hem te verhinderen te spreken, omdat zijn toespraken gegrond waren op de liefde en bezield waren door de Goddelijke Geest. Overdag werkte hij als arbeider op het land en ‘s nachts bad hij in zijn cel. Zijn kleren waren geheel vergaan, maar de hartelijke liefde die van hem uitstraalde wekte eerbied. Hij gaf ook leiding aaneen gemeenschap van monialen. Tegen het jaar 540 is hij gestorven.

De heilige Muredach was de eerste bisschop van Killala in Ierland. Hij was een tijdgenoot van de heilige Columba en is gestorven in 580.

De heilige Palamon, een der strengste woestijnvaders, was de leermeester van de heilige Pachomios. Hij werkte in Egypte, in het begin van de 4e eeuw.

De heilige Porcarius en zijn medemartelaren. Hij was abt van het beroemde klooster van Lerins. Het eiland werd overvallen door de Saracenen en alle monniken werden afgeslacht in het jaar 730.

De heilige Anicetus de generaal, en zijn neef Photius (Photinus) waren twee christenen te Nikomedië. Toen keizer Diokletiaan zijn maatregelen tegen de christenen liet omroepen, riep Anicetus dat hij zich niet liet intimideren door die bedreigingen en dat niets hem Christus zou doen verlaten.
Hij werd op slag gegrepen en veroordeeld om voor de leeuwen geworpen te worden. De betreffende leeuw deed hem echter niets en kwam rustig bij hem liggen. Enthousiast klom de jonge Photius over de omheining en kuste zijn oom. Daarop werden zij samen in de gevangenis geworpen, waar ze drie jaar vergeten werden. Toen Diokletiaan afstand deed, regelde hij de achterstallige zaken en hij liet beiden verbranden in de grote stookinrichting van de publieke baden, in het jaar 305.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Kapiton en Pamfilos, onthoofd; Crescentianus‚ Juliana, Largius, Nimmia en Quiriacus, die met de heilige Afra (5 augustus) hebben geleden in Augsburg; Julianos en Makarios in Syrië; en Gracilianus en de maagd Felicissima te Faleria in Toscana.

Eveneens op deze dag de heilige Sergios en Stefanos, monniken van Melos; Kastor, monnik; Taurinus, eerste bisschop van Evreux, 4e eeuw; Eusebius, bisschop van Milaan; Herculanus, bisschop van Brescia; en Cecilia, abdis van Remiremont, 7e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.