De Verheerlijking des Heren op de berg Thabor. Dit feest werd reeds in de 4e eeuw gevierd, zoals de feestpredikaties uit die tijd getuigen. Reeds eerder had de heilige Helena een kerk op de top van de Thabor gebouwd, waaruit blijkt welk een belang aan deze Theofanie – deze Godsverschijning, werd gehecht. Het gaat erom dat door de komst van Christus de wereld in een nieuwe toestand getreden is. Het Woord Gods, de Zoon van God, heeft Zich vereenzelvigd met de mens, met ons menselijk vlees, en daardoor met de geschapen stof. Doordat Hij deel heeft aan ons, hebben wij ook deel aan Hem. Reeds nu heeft de aardse schepping deel aan die goddelijke heerlijkheid, al blijft het meestal voor onze lichamelijke ogen verborgen. De apostelen mochten op de Thabor iets van die nieuwe werkelijkheid aanschouwen, zelfs met hun gewone waarnemingsvermogen. Velen van ons kennen ogenblikken in hun leven waarin zij innerlijk iets hebben meegemaakt dat boven de alledaagse werkelijkheid uitging. Wij allen begeren zulk een beleving te mogen hebben. Wanneer wij met volle toewijding de diensten van het Feest vieren, zullen wij ook iets van deze helderheid mogen ervaren.

De heilige Theoktistos, bisschop van Tsjernigov, was een monnik van het Holenklooster in Kiev. in 1103 was hij tot hegoumen van het klooster gekozen, doch 10 jaar later werd hij bisschop gewijd van Tsjernigov, Hij zette zich in voor de kerkbouw, in materiële zowel als in geestelijke zin, door met alle middelen te werken aan de geestelijke groei van de aan hem toevertrouwde gelovigen. Hij heeft dit werk echter niet lang mogen volbrengen, daar hij reeds vrij spoedig gestorven is.

De heilige Sixtus II, paus van Rome en martelaar, in 257 de opvolger van paus Stephanus, de vurige bestrijder van de ketterdoop. Sixtus nam een veel vredelievender houding aan in deze kwesties, wat blijkt uit de toon van de aan hem gerichte brieven. Helaas zijn de antwoorden van Sixtus niet bewaard gebleven.
In de zomer kwam er een edict van keizer Valerianus die bezig was tegen de Perzen op te trekken. Deze beval dat alle bisschoppen, priesters en diakens ter dood gebracht moesten worden, dat voorname leken gedegradeerd moesten worden en alleen gedood wanneer ze hardnekkig christen bleven, en dat vrouwen al hun bezittingen moesten verliezen en in ballingschap gezonden worden.
Sixtus werd gearresteerd met twee van zijn diakens, Felicissimus en Agapitus, met vier andere diakens, en de subdiakens Januarius, Magnus, Stephanus en Vincentius. Samen met hen heeft ook geleden de christen Quartus; de diaken Laurentius zou spoedig volgen. Zij werden naar de Mamertijnse gevangenis gebracht en op deze dag onthoofd in het jaar 258. Het lichaam van Sixtus werd overgebracht naar de dichtbij gelegen begraafplaats van Callistus, aan de Via Appia. Hij was een van de meest vereerde martelaren van het oude Rome.

De heilige Acca, bisschop van Hexham van 710 tot 740. Hij ontplooide een grote activiteit in zijn ambt. Hij zorgde voor de kerkbouw en herstel, bracht relieken van de heilige apostelen en martelaren uit alle streken van de wereld bijeen, verzamelde de akten van hun marteldood en andere kerkelijke geschriften en stelde zo een grote en waardevolle bibliotheek samen. Ook liet hij heilige vaten maken voor het altaar en andere kostbaarheden voor de luister van het Huis van God.
Eveneens organiseerde hij de kerkzang, die hijzelf met geestdrift beoefende. Daartoe stond de beroemde zanger Maban gedurende 12 jaar in zijn dienst. Hij ijverde voor de zuiverheid van het geloof en hield zichzelf strikt aan de kerkelijke canons. Dit is waarschijnlijk de reden dat hij in 733 van zijn troon verdreven werd, maar binnen twee jaar werd hij naar Hexham teruggeroepen, en daar is hij ook gestorven.

Over de heilige Habakuk (Awwakoem), de nieuwe martelaar, staat geschreven: “In het jaar 1628, op 6 augustus, legde de heilige monnik en nieuwe martelaar Habakuk zijn getuigenis af in Thessalonika, tot eer en roem van de orthodoxe christenen.”

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Stefanus met zijn monniken, door de Saracenen vermoord bij Burgos (Spanje); Justus en Pastor, twee schooljongens in Alcala (Spanje), die naar de landvoogd Dacianus gingen om Christus te belijden. Zij werden eerst met stokken geslagen, en toen zij standvastig bleven, onthoofd.

Eveneens op deze dag de heilige Hormisdas, paus van Rome, heftige bestrijder van de ketterij van Eutyches, 523; Job (Hiob) de kloofbewoner, bij de rivier de Mezen, Wologda; en Jakobos, kluizenaar te Amida (Mesopotamië).

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

teksten samengesteld door archimandriet Adriaan – eeuwige gedachtenis !
illustraties door matj. Johanna – eeuwige gedachtenis !
overgenomen met toestemming van het klooster St. Jan de Voorloper in Den Haag.